ಕಳ್ಳು-ಬಳ್ಳಿ
ಪ್ರಜಾವಾಣಿ
ಅಂಕಣ ಬರಹಗಳು
ಡಾ.ವಸು ಮಳಲಿ
ಸೌಜನ್ಯ: ಪ್ರಜಾವಾಣಿ
ಸಂಗ್ರಹ:
ಅರುಣ್ ಜೋಳದಕೂಡ್ಲಿಗಿ
ವಸು ಮಳಲಿ ಬೌತಿಕವಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಅಗಲಿದರೂ ಬೌದ್ಧಿಕವಾಗಿ ಅವರ ಬರಹಗಳು ನಮ್ಮ ಜತೆ ಸಂವಾದ ಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿ ಹೊಂದಿವೆ. ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಅವರು ಬರೆದ ಕಳ್ಳುಬಳ್ಳಿ ಬರಹಗಳು ಅವರ ಚಿಂತನೆಯ ಎಳೆಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸುವಂತಿವೆ. ಅವರ ತಿಳಿವಿನ ಆಳ ಮತ್ತು ಖಚಿತತೆ ಹೊಸ ತಲೆಮಾರಿನ ಸಂಶೋಧಕರನ್ನು ತೀವ್ರತೆರನಾಗಿ ಪ್ರಭಾವಿಸುವ ಗುಣವನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ನಾನು ವಸು ಅವರ ಕಳ್ಳುಬಳ್ಳಿ ಕಾಲಂನ ಖಾಯಂ ಓದುಗನಾಗಿದ್ದೆ. ಒಂದೆರಡು ಬರಹಗಳ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾತೂ ಆಡಿದ್ದೆ. ಅಂತೆಯೇ ಓದಿನಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಬರಹಗಳನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ಕೂಡಿಹಾಕಿಕೊಂಡು ಓದೋಣವೆಂದು ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ಅಷ್ಟೂ ಬರಹಗಳನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ಕಲೆಹಾಕಿ ಓದತೊಡಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ಒಂದೆಡೆ ಸಿಗುವುದು ಅನುಕೂಲ ಎಂದು ಪಿಡಿಎಪ್ ಫೈಲ್ ಮಾಡಿ ಕೆಲವರಿಗೆ ಮೇಲ್ ಮಾಡಿದೆ. ಅಂತೆಯೇ ಅಷ್ಟೂ ಬರಹವನ್ನು ಐದೈದು ಲೇಖನದಂತೆ 7 ಭಾಗ ಮಾಡಿ 35 ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಸರಣಿಯಾಗಿ ಓದಲು ಅನುವಾಗುವಂತೆ ಬ್ಲಾಗ್ ನಲ್ಲಿ ಹಾಕಬಹುದು ಅಂದುಕೊಂಡು ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಿರುವೆ. ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಕೆಲವು ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡಿರುವೆ. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆಗಳು.
-ಅರುಣ್
ಬುದ್ಧನಿಂದ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್‌ವರೆಗೆ...
Tue, 10/14/2014
ನಾಯಿಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಪ್ರವೇಶವಿಲ್ಲ’ ಎಂದು ಯುರೋಪಿಯನ್‌ರ ಕ್ಲಬ್‌ನ
ಬಾಗಿಲುಗಳ ಮೇಲೆ ಬರೆದಿರುವ ಆ ಸಾಲುಗಳಾದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ದೇಗುಲಗಳ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ದೇವರು,
ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂಗಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪ್ರವೇಶವಿದೆ. ಆದರೆ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರಿಗೆ ಮಾತ್ರ
ಪ್ರವೇಶವಿಲ್ಲ ಎಂದಿರುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆಂದು ದೇವಾಲಯ ಪ್ರವೇಶವನ್ನು ಕುರಿತು ಬರೆದ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರಿಗೆ
ಉತ್ತರ ನೀಡಿದವರು ಬಾಬಾ ಸಾಹೇಬ್ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್. ಅಸಮಾನತೆಯ ನೆಲಗಟ್ಟಿನ ಮೇಲೆ ನಿಂತ ಹಿಂದೂ
ಧರ್ಮವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮ ವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದಾಗ ಅದು ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಒಬ್ಬರ ಬದುಕಿಗೆ
ತಿರುವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಭಾರತದ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕೆ ಬರೆದ ತಿರುವಾಗಿತ್ತು.
ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಈ ದಿನ ಬುದ್ಧ ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮದ ಜಾಡನ್ನು ಹಿಡಿದು ಚಿಂತಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದೆ. ಬುದ್ಧ ಹಾಗೂ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮವನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ಶಾಲಾ ಪಠ್ಯಗಳು ಬುದ್ಧನ ಬದುಕಿನ ಬಗೆಗೆ ಬಂದಿರುವ ಸರಳವಾದ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾ ಬಂದಿವೆ. ಒಬ್ಬ ರೋಗಿ, ಮುದುಕ ಮತ್ತು ಭಿಕ್ಷುಕನನ್ನು ನೋಡಿ ಸಂಸಾರವನ್ನು ತೊರೆಯುವ ಈ ಪುರಾಣೀಕರಿಸಿದ ಕಥೆ ರೂಪಕ ಭಾಷೆಯದ್ದಾಗಿರಬೇಕು. ಚರಿತ್ರೆಯ ಆಳಕ್ಕಿಳಿದು ನೋಡುವ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ನದಿ ವ್ಯಾಜ್ಯದಂತಹ ಎರಡು ರಾಜ್ಯಗಳ ನಡುವಿನ ಹೋರಾಟವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಲು ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತೊರೆಯಬೇಕಾಯಿತೆಂದು ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಈ ದಿನ ಬುದ್ಧ ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮದ ಜಾಡನ್ನು ಹಿಡಿದು ಚಿಂತಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದೆ. ಬುದ್ಧ ಹಾಗೂ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮವನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ಶಾಲಾ ಪಠ್ಯಗಳು ಬುದ್ಧನ ಬದುಕಿನ ಬಗೆಗೆ ಬಂದಿರುವ ಸರಳವಾದ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾ ಬಂದಿವೆ. ಒಬ್ಬ ರೋಗಿ, ಮುದುಕ ಮತ್ತು ಭಿಕ್ಷುಕನನ್ನು ನೋಡಿ ಸಂಸಾರವನ್ನು ತೊರೆಯುವ ಈ ಪುರಾಣೀಕರಿಸಿದ ಕಥೆ ರೂಪಕ ಭಾಷೆಯದ್ದಾಗಿರಬೇಕು. ಚರಿತ್ರೆಯ ಆಳಕ್ಕಿಳಿದು ನೋಡುವ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ನದಿ ವ್ಯಾಜ್ಯದಂತಹ ಎರಡು ರಾಜ್ಯಗಳ ನಡುವಿನ ಹೋರಾಟವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಲು ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತೊರೆಯಬೇಕಾಯಿತೆಂದು ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಕ್ರಿ.ಪೂ. ಆರನೆಯ ಶತಮಾನ ಹಲವು ವೈಚಾರಿಕ ವಾದಗಳ ಹುಟ್ಟಿಗೆ
ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ವಿಚಾರವೆಂದರೆ ವೈದಿಕ ಪಾರಮ್ಯದ
ವಿರೋಧ. ಈ ವಿರೋಧವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡ ಮಾರ್ಗ ಮಾತ್ರ ದೊಡ್ಡ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು.
ಸಮಾಜದ ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪುವ ಮತ್ತು ಅಮೂರ್ತದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ವಿಚಾರವನ್ನು ಮಂಡಿಸುವ,
ವಿಚಾರವನ್ನು ಪ್ರತಿಭಟಿಸದೆ ವೇದ ಸಮಾಜದ ಹೊರಗುಳಿದ ಜನರಿಗೆ ಬೇರೆ ಮಾರ್ಗವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಬುದ್ಧನ ವಿಚಾರಗಳು ಹೇಗೆ ಹರಿದು ಬಂದಿವೆ ಎಂಬ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ‘ಬುದ್ಧ
ಅಂಡ್ ಹಿಸ್ ಧಮ್ಮ’ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಬುದ್ಧ ಕೊಟ್ಟ ವಿಚಾರ
ವಾಸ್ತವದ ಬದುಕಿಗೆ ನೀಡಿದ ಮಾರ್ಗವಾಗಿತ್ತೇ ಹೊರತು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದ, ಕೈಗೆಟುಕದ ಆತ್ಮ, ಪರಮಾತ್ಮನ
ಚಿಂತೆ ಅದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಬುದ್ಧ ಎಲ್ಲೂ ತನ್ನನ್ನು ದೇವರೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲವೆಂದು ನಾಗಾರ್ಜುನ
ತನ್ನ ‘ಮಧ್ಯಮಕ ಕಾರಿಕಾ’ದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ.
ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮವಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಧರ್ಮವಾಗಲೀ ನಾವಿಂದು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಇವತ್ತಿನ ಬದುಕಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಸಮಂಜಸ ಮತ್ತು ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಅದು ನಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸುತ್ತದೆ.
ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮವಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಧರ್ಮವಾಗಲೀ ನಾವಿಂದು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಇವತ್ತಿನ ಬದುಕಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಸಮಂಜಸ ಮತ್ತು ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಅದು ನಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸುತ್ತದೆ.
ಬುದ್ಧನ ತತ್ವ ಜನರು ತಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹಲವು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ
ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದು, ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೇ ಅದು ಭಾರತೀಯನ ಬದುಕಿನ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಬೌದ್ಧ
ಧರ್ಮದ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮದ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಅನಂತರದಲ್ಲಿ ಅದರ
ಪತನವನ್ನು ಗುರುತಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಯಾಗಿ
ನಶಿಸಿಹೋಗಿದ್ದರೂ ಜನರ ಬದುಕಿನ ಭಾಗವಾಗಿ ಹರಿದುಬಂದಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಹಲವು ನಿದರ್ಶನಗಳು ದೊರೆಯುತ್ತವೆ.
ಬೌದ್ಧರ ಹತ್ಯೆ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮವನ್ನು ಮರೆಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆಯೇ ಹೊರತು ಜನಪದರ ಬದುಕಿನ
ಭಾಗವೇ ಆಗಿಹೋದ ಬೌದ್ಧ ತತ್ವಗಳನ್ನು ಅಳಿಸಿ ಹಾಕಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಬೌದ್ಧ ಚಿಂತನೆ
ಕಾಲದೇಶಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ಹರಡುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ವೈಚಾರಿಕತೆ, ತರ್ಕ, ಅನುಭವ ವೇದ್ಯವಾದ ಸತ್ಯ,
ಸಮಾನತೆ, ವ್ಯಕ್ತಿಯ ವಿಮೋಚನೆ ಇಂತಹ ಆಲೋಚನೆಯ ಮೇಲೆ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಮಾಡಬಲ್ಲ ಯಾವುದೇ
ತತ್ವಜ್ಞಾನಿ ಮರಳಿ ಬೌದ್ಧ ತತ್ವದ ಒಳಹೊಕ್ಕು ನೋಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ಭಾರತದ ಮಟ್ಟಿಗಂತೂ ವೈದಿಕ ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಕುರಿತಾದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮತ್ತು
ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಈ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ವಿರೋಧವೇ ಒಂದು ಧಾರೆಯಾಗಿ ಹರಿದು
ಬರದಿದ್ದರೂ, ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ವೈಚಾರಿಕತೆ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ್ಯವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ.
ಬುದ್ಧನ ನಂತರ ಬಂದ ಪುರಾಣಗಳಲ್ಲಿ - ‘ವಾಯುಪುರಾಣ’, ‘ಮತ್ಸ್ಯ ಪುರಾಣ’, ‘ಅಗ್ನಿಪುರಾಣ’-ಗಳು ಬುದ್ಧನನ್ನು ಕಠಿಣವಾಗಿ ಟೀಕೆ ಮಾಡಿವೆ. ಕೆಲವು ನೇರವಾಗಿಯೇ ಖಂಡಿಸಿವೆ. ವೈದಿಕ ಯಜ್ಞ ಯಾಗಗಳನ್ನು ನಾಶ ಮಾಡಿದವನೆಂದೂ ಹೇಳುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ‘ವಿಷ್ಣುಪುರಾಣ’ ರಚನೆಯಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬುದ್ಧನನ್ನು ದಶಾವತಾರಗಳಲ್ಲಿ ಕಡೆಯವನೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬೌದ್ಧರು ಪ್ರಬಲ ಶತ್ರುಗಳಾಗಿರಲಿಲ್ಲವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಜಗತ್ತಿಗೆ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ರಾಜಕೀಯ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ನೀಡಿದ ಅಶೋಕನ ಒಟ್ಟಾರೆ ಆಲೋಚನೆಯ ನೆಲೆಗಟ್ಟು ಬುದ್ಧನ ವಿಚಾರವೇ ಆಗಿದೆ. ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ಪರಿಷ್ಕೃತಗೊಂಡು ಹರಿದುಬಂದ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಲಿಖಿತರೂಪಕ್ಕೆ ತಂದ ಹೆಗ್ಗಳಿಕೆ ಅಶೋಕನಿಗೆ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ನಾಡಿನಾದ್ಯಂತ ಶಿಲಾಶಾಸನಗಳ ಮೇಲೆ ನಶಿಸಿಹೋಗದಂತೆ ಕೆತ್ತಿಸುವ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಯೋಜನೆಯನ್ನೇ ರೂಪಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅಕ್ಷರ ಎಂದರೆ ನಶಿಸಿಹೋಗದೆ ಇರುವುದು. ವೇದ ಸಾಹಿತ್ಯ ಮೌಖಿಕವಾಗಿ ಮಾತ್ರವೇ ಉಳಿಯುವಂತೆ ಯೋಜಿಸಿಕೊಂಡ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಶೈಲಿಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಅಶೋಕ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಜನಸ್ತೋಮವನ್ನು ತಲುಪುವುದು ಅವನ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆ ಬರವಣಿಗೆ ಈ ನಾಡಿನ ಎಲ್ಲಾ ಲಿಪಿಗೂ ಮೂಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ನಾಡನ್ನು ಅಕ್ಷರಸ್ಥಗೊಳಿಸಲು ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ ವಾಗುತ್ತದೆ. ಕಂಠಸ್ಥವಾದ, ಸಂಸ್ಕೃತ ಭಾಷೆಯೂ ಲಿಪಿಯನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಬರಹ ರೂಪ ದಲ್ಲಿ ಬಂದ ಕೃತಿ ಅಶ್ವಘೋಷನ ‘ಬುದ್ಧ ಚರಿತೆ’. ಈ ಕೃತಿ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬುದ್ಧನ ಬದುಕು ಸಾಕಷ್ಟು ಪುರಾಣದ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದು ಕೊಂಡಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಬುದ್ಧನ ವಿಚಾರ, ಆರುನೂರು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬುದ್ಧನ ಸುಂದರವಾದ ಶಿಲ್ಪಗಳು ಮೂಡಿಬಂದಿದ್ದವು.
ಗ್ರೀಕ್ ಹಾಗೂ ಭಾರತೀಯ ಅಂಶಗಳು ಮೇಳೈಸಿ ಒಡಮೂಡಿದ ಬುದ್ಧನ ಶಿಲ್ಪ
ಭಾರತೀಯ ಶಿಲ್ಪಕಲೆಗೆ ಭದ್ರವಾದ ಬುನಾದಿಯನ್ನು ಹಾಕಿತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದೆ ಬೆಳೆದ ಶಿಲ್ಪಗಳು
ಶಿವನದ್ದಾಗಲೀ, ವಿಷ್ಣುವಿನ-ದ್ದಾಗಲೀ, ಜಿನಬಿಂಬವಾಗಲೀ ಬುದ್ಧ ಶಿಲ್ಪದ ಅನುಕರಣೆಯೇ
ಆಗಿತ್ತು. ದೂರದೃಷ್ಟಿಯುಳ್ಳವನು, ಜ್ಞಾನಿ ಎಂದು ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ಹೇಳಲು ಹೊರಟ ಶಿಲ್ಪಿ ಬುದ್ಧನ
ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಊರ್ಣವನ್ನು ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಬಳಸಿದ ಅದರ ಮುಂದುವರಿದ ರೂಪವೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ಶಿವನ
ಶಿಲ್ಪವನ್ನು ಕೆತ್ತುವಾಗ ಹಣೆಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಕಣ್ಣನ್ನೋ ಚಿತ್ರಿ ಸಿದ. ಹೀನಯಾನ ಬೌದ್ಧಧರ್ಮ ಬುದ್ಧನನ್ನು
ಹಲವು ಸಂಕೇತಗಳಲ್ಲಿ ಸೂಚಿಸಿತ್ತು. ಬೋಧಿ ವೃಕ್ಷ, ಪಾದದ ಚಿತ್ರ, ತೆರೆದ ಸಿಂಹಾಸನ ಇತ್ಯಾದಿ.
ಆನಂತರದ ಎಲ್ಲಾ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲೂ ಪಾದದ ಶಿಲ್ಪವನ್ನು ಸಂಪ್ರದಾಯಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳ ಲಾಯಿತು. ಅಶೋಕ
ಸ್ತಂಭವೇ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ಅಷ್ಟೇ ಕುತೂಹಲಕರವಾಗಿದೆ. ಬೌದ್ಧ ಸ್ತೂಪಗಳ ಮುಂದೆ
ಅಶೋಕ ಸ್ತಂಭವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದು ಅದನ್ನೇ ಅನುಸರಿಸಿ ಬಸದಿಗಳ ಮುಂದೆ ಬ್ರಹ್ಮ ಸ್ತಂಭ,
ಶಿವಾಲಯಗಳ ಮುಂದೆ ನಂದಿಧ್ವಜ ಸ್ಥಾಪಿತವಾದವು. ಮೂಲ ಉದ್ದೇಶ ಮರೆತು ಕಂಬಗಳು ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ
ಆಯಾ ಮತದ ಧ್ವಜಸ್ತಂಭಗಳಾದವು. ಇಂತಹ ನೂರಾರು ರೂಪಾಂತರಗೊಂಡ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ತುಣುಕುಗಳನ್ನು
ಕಲೆಹಾಕಬಹುದು.
ಇದೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಎರಡು ಪ್ರಧಾನವಾದ ಕುರುಹುಗಳೆಂದರೆ ಜನಪದರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ
ಸೇರಿದ ವೈಚಾರಿಕತೆ ಮತ್ತು ಜ್ಞಾನಧಾರೆಯಾಗಿ ಹರಿದು ಬಂದ ಕ್ರಮ. ದುಡಿಮೆಯನ್ನೇ ನಂಬಿ ಬದುಕುವ
ವರ್ಗ ಯಾವುದೇ ವಿವರಣೆಯಿಲ್ಲದೆ ಕರ್ಮ ಸಿದ್ಧಾಂತಿಗಳೇ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಹುಟ್ಟು ಸಾವುಗಳಲ್ಲಿ
ಸರಳವಾದ ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆತ್ಮ ಪರಮಾತ್ಮನ ಕಲ್ಪನೆ ಅವರನ್ನು
ಭೀಕರವಾಗಿ ಕಾಡಿಸದೆ ಇರುವುದರಿಂದ ಬದುಕು ಸರಾಗವಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬೌದ್ಧರಾದ ಕೆಲವರು
ತಮ್ಮ ದಿನನಿತ್ಯದ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಗೊಂದಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ.
ವ್ಯಕ್ತಿ ಸತ್ತಾಗ ಅವನ ದೇಹವನ್ನು ತೊಳೆದು ಮಣ್ಣು ಮಾಡುವ ಇಲ್ಲವೆ ಚಿತೆಯಾಗಿಸುವ ಜನಪದರ ಬದುಕು
ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ವೈಚಾರಿಕವಾಗಿ ಚರಿತ್ರೆಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಟೀಕೆಗೊಳಗಾದ ವೈದಿಕರ ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ಮತ್ತು ಅವರಿಗೇ
ರೇಜಿಗೆ ಹುಟ್ಟಿಸುವಂತಹ ಆಚರಣೆಗಳಿಗಿಂತ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಆಚರಣೆಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಬದುಕಿಗೆ ಪೂರಕವಾಗಿ
ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಯಾವ ವಿಶೇಷ ಆಚರಣೆಯನ್ನು ಮಾಡದೆ ಅವನು ಬೌದ್ಧನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಭಾರತದ
ಜೀವನ ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ವಾದಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದ ನಡೆಗಳೆಂದರೆ ಮಾಂಸಾಹಾರ ಮತ್ತು ಸನ್ಯಾಸ.
ಬುದ್ಧ ಹಾಗೂ ಮಹಾವೀರ ಬೋಧಿಸಿದ ಅಹಿಂಸೆಯ ತತ್ವಗಳು ಸರಳೀಕೃತಗೊಂಡು ಸಸ್ಯಾಹಾರದ
ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೊಂಡಿವೆ. ಅವರು ಬೋಧಿಸಿದ ಪ್ರಾಣಿದಯೆ ಸಸ್ಯಾಹಾರದ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯಲ್ಲಿ
ಕೊನೆಗೊಂಡಿದೆ. ಅದು ಜನರ ಆಹಾರ ಕ್ರಮದ ನಿಂದನೆಯಾಗಿರದೆ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಯ ಪ್ರಾಣಿ ಬಲಿಯ
ಖಂಡನೆಯಾಗಿತ್ತು. ವೈದಿಕ ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ಕರ್ಷವೇ ಯಜ್ಞವಾಗಿದ್ದು ಅದಕ್ಕೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದ
ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಹವಿಸ್ಸು ಅದರ ನಿಂದನೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತು. ಕೃಷಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಾದ ದನಗಳ ರಕ್ಷಣೆ ಮತ್ತು
ಕಾಡುಪ್ರಾಣಿಗಳ ರಕ್ಷಣೆಯ ಆಲೋಚನೆ ಮತ್ತು ಜೀವಗಳೆಲ್ಲದರ ಸಮಾನ ಗೌರವ, ಪ್ರಾಣಿದಯೆ, ಹಾಗೂ
ಅಹಿಂಸೆಯ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿತ್ತು. ಅದು ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನ ಆಹಾರದ ನಿಂದನೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಪ್ರಾಣಿದಯೆಯ ಅರ್ಥ ಸಂಕುಚಿತಗೊಂಡು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೇ ಇದ್ದ ಮೇಲು ಕೀಳಿನ ಭಾವನೆಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು
ಒತ್ತಾಸೆ ನೀಡಿದ್ದು ದುರಂತವೇ ಆಗಿದೆ.
ಬೌದ್ಧಧರ್ಮದ ಟೀಕಾಕಾರರು ಸನ್ಯಾಸವನ್ನು ಜೀವ ವಿರೋಧವಾಗಿ ಖಂಡಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಎರಡೂವರೆ ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಇನ್ನೂ ವಿಕಾಸವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣಿನ
ಸಂಬಂಧಗಳ ನಡುವೆ ಇದ್ದ ಸಂಕೀರ್ಣತೆ ಇಂತಹ ಪರ್ಯಾಯದ ಸೂಚನೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿರಲೂಬಹುದು. ವಿವಾಹ ಒಂದು
ಸಾಂಸ್ಥಿಕ ರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದು ಅದರ ಮೇಲೆ ನಿರ್ಬಂಧವನ್ನು ಹೇರುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿರಬೇಕು.
ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ಮೌಲ್ಯಗಳು ಆರ್ಭಟಿಸಿ ಹೆಣ್ಣಿನ ಸ್ಥಾನ ಸಂಕುಚಿತಗೊಂಡ ಸಂದರ್ಭದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ
ಸನ್ಯಾಸವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಕಲುಷಿತಗೊಂಡು ಸಂಸಾರವೇ ಅದರ ತಿರಸ್ಕಾರಕ್ಕೆ
ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಕಡೆಯದಾಗಿ ಆದರೆ ಬಹುಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಭಾರತದ ಜ್ಞಾನಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ
ಬೌದ್ಧ ಚಿಂತನೆ ನಿರಂತರತೆಯನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡಿದೆ. ಆಧುನಿಕ ಕಾಲದ ಜಗತ್ತಿನ ಪ್ರಮುಖ ಚಿಂತನೆಗಳಿಗೆ
ಬೌದ್ಧ ಚಿಂತನೆ ಅಡಿಪಾಯವನ್ನು ಹಾಕಿದೆ. ಅದು ಬೆಳೆದು ಬಂದ ಕ್ರಮವನ್ನು ಕೇವಲ ಭಾರತದ
ಚಿಂತನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವೇ ಹುಡುಕುವುದು ಸಾಧುವಲ್ಲ. ತರ್ಕ, ಅಸ್ತಿತ್ವವಾದವನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ
ಆಧುನಿಕ ಯುರೋಪಿನ ಚಿಂತನೆಗಳಲ್ಲೂ ನಾವು ಬೌದ್ಧ ಚಿಂತನೆಯ ಮುಂದುವರಿಕೆಯನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ
ಗುರುತಿಸಬಹುದು. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬಂದ ನಾಗಾರ್ಜುನ ತರ್ಕದ ಧಾಟಿಯನ್ನು ಅಲ್ಲಮನಲ್ಲಿ ಕಾಣುವುದು ಹಾಗೂ
ಜನಪದರ ಮನಸೂರೆಗೊಂಡ ಮಂಟೇಸ್ವಾಮಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡುವುದು ಅಥವಾ ಇದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಶ್ರಮಣ ಪರಂಪರೆಯೆಂದು
ಗುರುತಿಸುವುದು ಒಂದು ಕ್ರಮವಾಗುತ್ತದೆ. ಶ್ರಮಣ ಪರಂಪರೆ ವೈದಿಕ ಚಿಂತನೆಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗಿ
ಹರಿದುಬಂದಿದೆ. ಅದರ ಅಸ್ತಿತ್ವವೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ಇಂದು ನಮ್ಮ ಪಠ್ಯಕ್ರಮವನ್ನೇ ರೂಪಿಸಿ
ಕೊಂಡಿರುವುದು ಒಂದು ಜ್ಞಾನಧಾರೆಯನ್ನೇ ಮರೆಮಾಚಿದ ಕ್ರೌರ್ಯವಾಗಿದೆ. ಬೌದ್ಧರ ಹತ್ಯೆಗಿಂತಲೂ
ಚಿಂತನೆಯ ಕಗ್ಗೊಲೆ ಸಮಾಜವನ್ನು ಕಗ್ಗತ್ತಲೆಗೆ ತಳ್ಳಿದೆ.
ಆಧುನಿಕ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ವಿಚಾರಧಾರೆಯೆಂದು ಮೆಟೀರಿಯಲಿಸಂನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ
ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ನ ಚಿಂತನೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಸ್ಥಾಪಿತ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು
ಪ್ರಶ್ನಿಸಲು ಬೇಕಾದ ಹರಿತವಾದ ಖಡ್ಗವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಅತ್ಯಾಧುನಿಕ
ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಶೋಷಣೆಯ ವಿರುದ್ಧದ ಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಮೇಲು ಕೀಳಿನ ಭೇದವನ್ನು
ತಿರಸ್ಕರಿಸುವ ಬುದ್ಧನ ವಿಚಾರವನ್ನು ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಒಪ್ಪಿ ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ದುಡಿಮೆಯನ್ನೇ
ನಂಬಿ, ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಸರಳವಾಗಿ ಬದುಕುವ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಬೌದ್ಧರೇ ಆಗಿದ್ದಾರೆ.
ಪುರಾಣದೊಳಗೆ ಚರಿತ್ರೆಯ ಹೂರಣ
Tue, 09/30/2014
ದಸರಾ ಹಬ್ಬ, ಚಾಮುಂಡಿ ಬೆಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋದವರೆಲ್ಲಾ ಮಹಿಷಾಸುರನ ಆಳೆತ್ತರದ
ಮೂರ್ತಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಫೋಟೊ ತೆಗೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಭ್ರಮ. ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುವ ಬಣ್ಣಗಳು. ಕೋರೆ
ಹಲ್ಲುಗಳು, ಕೆದರಿದ ಜಟೆ, ದೈತ್ಯಾಕಾರ, ಒಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಅಗಲವಾದ ಖಡ್ಗ ಮತ್ತೊಂದರಲ್ಲಿ ಹಾವು.
ಇಪ್ಪತ್ತನೇ ಶತಮಾನದ ಕಲಾವಿದನೊಬ್ಬನ ಕಲ್ಪನೆಯ ದುಷ್ಟ ರಾಕ್ಷಸನ ಗಾರೆಶಿಲ್ಪ. ಮಹಿಷನ
ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಈ ನಾಡನ್ನು ಮೈಸೂರು ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ವಾಡಿಕೆ. ಆ ರಾಕ್ಷಸನನ್ನು
ಸಂಹರಿಸಿದ ದೇವಿ ಮಹಿಷಾಸುರ ಮರ್ದಿನಿ.
ಹುಲಿಯನ್ನೇರಿದ ಅವಳ ಕಲ್ಪನೆ ಬೀಭತ್ಸವಾದುದು. ಚಾಮುಂಡಿ ಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿ
ಮಹಿಷಾಸುರ ಮರ್ದಿನಿಯನ್ನೇ ಚಾಮುಂಡೇಶ್ವರಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ತಮಿಳುನಾಡು ಮತ್ತಿತರ
ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಆರಾಧಿಸುವ ಚಾಮುಂಡೇಶ್ವರಿ, ಕೋಣನ ಸ್ವರೂಪದ ರಾಕ್ಷಸ-ನನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲ.
ಬದಲಾಗಿ ಚಂಡ–ಮುಂಡ ಅಥವಾ ನಿಶುಂಬರೆಂಬ ಬೇರೆ ರಾಕ್ಷಸರನ್ನು ಸಂಹರಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಮಹಿಷಾಸುರ
ಮರ್ದಿನಿಗಿಂತ ಚಾಮುಂಡೇಶ್ವರಿಯ ಶಿಲ್ಪ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ವ್ಯಗ್ರವಾಗಿ ಕೆತ್ತಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಗುಳಿ ಬಿದ್ದ ಕಣ್ಣು, ಒಳಹೋದ ಹೊಟ್ಟೆ ಹಾಗೂ ರುಂಡಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿರುತ್ತಾಳೆ. ಇರಲಿ
ಭಾರತದ ಶಕ್ತಿದೇವತೆಯರಲ್ಲಿ ಇವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಮಹತ್ವದ ಸ್ಥಾನ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹೀಗೆ ಒಬ್ಬರನ್ನು
ಮತ್ತೊಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಸಮೀಕರಿಸಿ ನೋಡುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ವಿಚಾರವೇ ಹೌದು. ಸದ್ಯದಲ್ಲಿ ಇವರನ್ನೆಲ್ಲಾ
ಶೈವಪಂಥದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಶಕ್ತಿ ದೇವತೆಗಳಾಗಿ ನೋಡಲಾಗುತ್ತದೆ.
ನಮ್ಮ ನಾಡಿನ ಚರಿತ್ರೆ ಪುರಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿದೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೇ
ಡಿ.ಡಿ. ಕೊಸಾಂಬಿ, ರೊಮಿಲಾ ಥಾಪರ್, ದೇವಿಪ್ರಸಾದ್ ಚಟ್ಟೋಪಾಧ್ಯಾಯ, ವಾಶ್‌ ಎಡ್ವರ್ಡ್‌ ಹೇಲ್
ಮುಂತಾದ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಅವುಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಡುವ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.
ಪುರಾಣಗಳ ಸಂಕೇತಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಸಮುದಾಯಗಳ ಅಳಿವು ಉಳಿವನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ
ನೋಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಾ ಬಂದಿ-ದ್ದಾರೆ. ವೇದಗಳು, ಮಹಾಭಾರತ, ರಾಮಾಯಣ, ಪುರಾಣಗಳು ಇವೆಲ್ಲಾ
ಸಮುದಾಯದ ನೆನಪುಗಳಾಗಿ ಉಳಿದು ಬಂದಿವೆ.
ವೇದಗಳ ಕಾಲಕ್ಕೆ ವೈದಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳಲ್ಲದೆ ಹಲವಾರು ಇತರ ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳ
ಹೆಸರುಗಳೂ ವೇದ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ರಾಕ್ಷಸ, ಅಸುರ, ಪಾಣಿ, ನಿಷಾದ,
ಕಿರಾತ, ಪಿಶಾಚ, ದಾನವ, ದೈತ್ಯ, ನಾಗ ಹೀಗೆ ದೀರ್ಘವಾದ ಪಟ್ಟಿಯೇ ನಮಗೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ.
ಇವರೆಲ್ಲಾ ದುಷ್ಟರೂ, ಕ್ರೂರಿಗಳೂ, ಕುರೂಪಿಗಳೂ, ಶತ್ರುಗಳೂ ಆಗಿ ಚಿತ್ರಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ.
ಅದರಲ್ಲೂ ದೇವರು ಇವರನ್ನು ಸಂಹರಿಸಿ ಋಷಿಗಳು ಯಜ್ಞ, ಯಾಗಾದಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡುತ್ತಾರೆ.
ಆ ದೇವರುಗಳನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅವರ ನಿತ್ಯ ಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹೇಲ್ ಎಂಬ
ವಿದ್ವಾಂಸನ ಇತ್ತೀಚಿನ ಸಂಶೋಧನೆಯಿಂದ ತಿಳಿಯುವುದೇನೆಂದರೆ ದೇವರು ಎಂಬುವರೂ ಸಹ ಶಕ್ತಿಶಾಲಿಗಳಾದ
ಒಂದು ಬುಡಕಟ್ಟೇ ಆಗಿರಬೇಕು. ವೈದಿಕರೊಂದಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡ ಕೆಲವು ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳೆಂದರೆ ಗಂಧರ್ವ,
ಕಿನ್ನರ, ಕಿಂ ಪುರುಷ, ವಸು, ಯಕ್ಷ, ರುದ್ರ, ಮಾರುತ ಇತ್ಯಾದಿ.
ಮೈಸೂರಿನ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಸರಿಸುವ ಮಹಿಷಾಸುರ ಅಸುರ ಕುಲಕ್ಕೆ
ಸೇರಿದವನಾಗಿರಬೇಕು. ಸುರ (ದೇವರು) ಅಲ್ಲದವರು ಎನ್ನುವ ಅರ್ಥವೂ ಅದಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಅಸುರ ಎಂಬ
ಬುಡಕಟ್ಟು ಇಂದಿಗೂ ಜಾರ್ಖಂಡ್ ಹಾಗೂ ಮಧ್ಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಉಳಿದ ಯಾವುದೇ
ದ್ರಾವಿಡ ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳ ಹಾಗೆಯೇ ಗುಂಡನೆಯ ಮುಖಚರ್ಯೆ, ದಪ್ಪ ಮೂಗು, ಕಪ್ಪು ಮೈಬಣ್ಣ
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇವರ ವಿಶೇಷವೆಂದರೆ ಕಬ್ಬಿಣವನ್ನು ಗಣಿಯಿಂದ ತೆಗೆದು ಕುಲುಮೆಯಲ್ಲಿ ಕರಗಿಸುವ
ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕಲೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಬಲ್ಲವರು.
ಅಶೋಕನ ಶಾಸನಗಳಲ್ಲಿ ಮೈಸೂರನ್ನು ಎರ್ಮೈನಾಡು (ಎಮ್ಮೆ ನಾಡು) ಎಂದು ಕರೆದಿದ್ದಾರೆ.
ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದು ಹಾಗೆ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದಿರಬಹುದು. ಎಮ್ಮೆಗಳು
ಅಲ್ಲಿನ ಜನರ ಬದುಕನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿರಬಹುದು. ಈ ಕುರುಹುಗಳು ನಮಗೀಗಲೂ ಸಿಗುತ್ತವೆ.
ನೀಲಗಿರಿಯ ತೋಡರು ಎಮ್ಮೆಗಳನ್ನು ಸಾಕುವ ಬುಡಕಟ್ಟಾಗಿದ್ದರು. ಅವರು ಪೂಜಿಸುವ ಗುಡಿಯ
ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕೋಣನ ಕೊಂಬುಗಳನ್ನು ಸಿಕ್ಕಿಸಿರುತ್ತಾರೆ. ಮಲೆನಾಡಿನ ಕೆಲವು ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ
ಕೋಣಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಉಳುವ ಪದ್ಧತಿ ಈಗಲೂ ಉಳಿದುಬಂದಿದೆ.
ಭಾರತದ ಬಹು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಎಮ್ಮೆ ಮತ್ತು ಕೋಣ ಸಾಕುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ.
ಭಾರತದ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಡೆಮ್ಮೆಗಳೂ ಹೇರಳವಾಗಿವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಸ್ಥಳೀಯವಾದ ಬುಡಕಟ್ಟೊಂದನ್ನು
ಕೋಣನ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆದಿದ್ದರೆ ಅಥವಾ ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ಸೂಚಿಸಿದ್ದರೆ ಅದು ಸಹಜವಾಗಿಯೇ
ಇರುತ್ತದೆ. ಭಾರತದ ಹಲವು ಕಡೆ ಶಿಲಾಯುಗದ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲೂ ಕೋಣನ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಕೋಣನ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಬುಡಕಟ್ಟೊಂದನ್ನು ಅಥವಾ ಬುಡಕಟ್ಟಿನ ಮುಖಂಡನನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಮಹಿಷಾಸುರ
ಎಂದಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯನ್ನು ತಳ್ಳಿಹಾಕಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಅಸುರನನ್ನು ಕೊಂದ ದೇವಿಯನ್ನು ಹಲವು
ಹೆಸರುಗಳಲ್ಲಿ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.
ದುರ್ಗಾ, ಕಾಳಿ, ಮಾರಿ, ಅಂಬಾ ಪರಮೇಶ್ವರಿ, ಹೀಗೆ ಇಂದಿಗೂ
ಪೂಜೆಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಜಾಗಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಮೈಸೂರನ್ನು ದಾಟಿ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ
ಹರಡಿರುವುದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಅಸುರರು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಹರಡಿದ ಜನರಾಗಿರಬೇಕು. ಅಸುರ, ದೈತ್ಯ,
ರಾಕ್ಷಸ, ದಾನವ ಇವರೆಲ್ಲರೂ ಬೇರೆಬೇರೆ ಸಮುದಾಯಗಳೇ ಆಗಿದ್ದರೂ ಕಾಲಾನುಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಅವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ
ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಗುರುತಿಸದೆ ಸೇರಿಸಿ ಹೇಳಲಾಗಿ ಅವರ ನಡುವೆ ಭೇದ ಕಾಣದಾಗಿದೆ. ರಾವಣನು ರಾಕ್ಷಸರ
ನಾಯಕ. ರಾಮಾಯಣದ ವಾನರರು ಕಪಿಗಳಾಗಿರದೆ ವನಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸ ಮಾಡುವವರಾಗಿರಬೇಕು. ಮೂಲ ಭಾರತ ಮತ್ತು
ರಾಮಾಯಣಗಳನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವಾಗಲೂ ಈ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾತೃದೇವತೆಯ ಆರಾಧನೆ ಬಹು ಪ್ರಾಚೀನವಾದುದು. ಸಿಂಧೂ ನಾಗರಿಕತೆಯಲ್ಲೇ
ನಮಗೆ ಸಪ್ತಮಾತೃಕೆಯರ ಮಣ್ಣಿನ ಶಿಲ್ಪಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಹಾಗೂ ವೈದಿಕವಲ್ಲದ ಹಲವು ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳು
ಹಲವು ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಪೂಜಿಸುವುದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಈಶಾನ್ಯ ಭಾಗದ ಜನ
ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಶಕ್ತಿ ದೇವತೆಯ ಪೂಜಕರು. ಶಾಕ್ತ ಪರಂಪರೆ ಶೈವ ಪರಂಪರೆಯೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆತು ಪುರಾಣಗಳ
ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ವಿಸ್ತಾರಗೊಂಡಿತು. ಶಾಕ್ತ ಪರಂಪರೆ ತನ್ನೊಳಗೆ ತಂತ್ರದ
ವಿಧಿವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಬೆಸೆದುಕೊಂಡು ಅದಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಮನ್ನಣೆ, ರೋಚಕತೆ ಸಿಕ್ಕಿರಬಹುದು.
ಶಾಕ್ತ ಪರಂಪರೆ ಶೈವ, ವೈಷ್ಣವ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ, ಬೌದ್ಧ, ಜೈನ ಪಂಥಗಳನ್ನೂ
ಒಳಹೊಕ್ಕಿತು. ವಜ್ರಾಯನ ಬೌದ್ಧಪಂಥದ ವಿಶೇಷತೆಯೇ ಅದರಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡ ಶಕ್ತಿ ದೇವತೆಯರು.
ಹಾಗಾಗಿ ಕಾಳಿ, ಸರಸ್ವತಿ, ತಾರಾಭಗವತಿ ಇವು ಬೌದ್ಧ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲೂ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತವೆ.
ಬೌದ್ಧ ಪಂಥದ ಶಾಖೆಗಳು ಶೈವರೊಳಗೆ ಸೇರಿಹೋದಂತೆ ಅದರ ಮೂಲ ಕುರುಹುಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿವೆ. ಈ
ವಿವರಣೆಗಳ ಹರವು ಸುಮಾರು ಮೂರು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳದ್ದು. ನಮ್ಮ ಕುತೂಹಲ ಇರುವುದು ಈ ಅಸುರರನ್ನು
ಕೊಂದ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಪುರಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಮೇಲಿಂದ ಮೇಲೆ ಏಕೆ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ ಎಂಬುದರತ್ತ.
ಸುಲಭವಾದ ವಿವರಣೆ ಎಂದರೆ, ಶಕ್ತಿ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಆರಾಧಿಸುವ ಸಮುದಾಯಗಳು
ಅಸುರರ ಸಂಹಾರ ಮಾಡಿವೆ. ಅದು ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆದಿತ್ತೇ ಅಥವಾ ಎಲ್ಲೋ ನಡೆದ ಕೆಲವು ಘಟನೆಗಳು
ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷಿತವಾಗಿವೆಯೋ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಅಧ್ಯಯನದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಯಾವುದೇ ಊರಿನ ದೇವಿಯನ್ನು
ಆ ಊರಿನ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಸಂಬೋಧಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂಬುದನ್ನು ಒಂದು ಸರಳ ಉದಾಹರಣೆಯ ಮೂಲಕ
ವಿವರಿಸಬಹುದು. ಪಿರಿಯಾಪಟ್ಟಣದ ಕಾಳಗವನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ಜನಪದ ಕಾವ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಿರಿಯಾಪಟ್ಟಣದಮ್ಮ
ಹಾಗೂ ಚಾಮುಂಡಿಯ ನಡುವೆ ನಡೆಯುವ ಕಾಳಗವೆಂದು ವರ್ಣಿಸುವ ಕ್ರಮವು ಪುರಾಣ ಶೈಲಿಯದೆಂದು
ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಇವು ರಾಜರು ನಡೆಸುವ ಹೋರಾಟಗಳಾಗದೆ ಆ ಊರ ದೇವತೆಗಳು ನಡೆಸುವ ಹೋರಾಟವೆಂದು
ಹಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.
ದುರ್ಗೆಯನ್ನು ಆರಾಧಿಸುವ ಜನರು ಕೋಣನನ್ನು ಸಾಕುತ್ತಿದ್ದ ಇಲ್ಲವೇ ಕೋಣನನ್ನೇ
ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಹೊಂದಿದ್ದ ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನರನ್ನು ಹತ್ಯೆಗೈದ ಈ ಕಥೆ ಇಂದಿಗೂ ಪೂಜೆಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಆ
ಬುಡಕಟ್ಟಿನ ಜನ ಅವರೇ ಆಗಿದ್ದರೂ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ. ಭಾರತದ ದೇಗುಲಗಳ ಶಿಲ್ಪಗಳು ಈ ಕಥೆಗೆ
ಮತ್ತಷ್ಟು ಚಾರಿತ್ರಿಕ ದಾಖಲೆಗಳಾಗಿ ಒದಗುತ್ತವೆ. ನನ್ನ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಮಾಹಿತಿಯಂತೆ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ
ದೇಗುಲಶಿಲ್ಪಗಳ ಆರಂಭವನ್ನು ಬಾದಾಮಿ ಗುಹಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಮಹಿಷಾಸುರ
ಮರ್ದಿನಿಯ ಶಿಲ್ಪವಿದೆ.
ಕೋಣನನ್ನು ಈಟಿಯಿಂದ ತಿವಿಯುತ್ತಿರುವ ಈ ಶಿಲ್ಪದಲ್ಲಿ ಮಹಿಷಾಸುರ ಮರ್ದಿನಿಯ
ದೇಹದ ಮೈಮಾಟ, ಅವಳು ಬೇಟೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಸಂಭ್ರಮಿಸುವಂತೆ ಮೂಡಿಬಂದಿದೆ. ಕೋಣನ ಬಾಲವನ್ನು
ಎತ್ತಿಹಿಡಿದು ಅದರ ಕೊರಳಿಗೆ ಭರ್ಜಿಯನ್ನು ನಾಟಿ ನಿಂತಿರುವುದು ಬಹಳ ನೈಜವಾಗಿದೆ. ಏಳನೇ
ಶತಮಾನಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಪಾಲರ ಶಿಲ್ಪವನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಕೋಣನ ಮುಖವುಳ್ಳ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಿಂತು
ಹೋರಾಡುತ್ತಿರುವಂತೆ ಕೆತ್ತಲಾಗಿದೆ. ಅದೇ ಸಮಕಾಲೀನವಾದ ಪಲ್ಲವರ ಕಾಲದ ಮಹಾಬಲಿಪುರಂನ
ಶಿಲ್ಪದಲ್ಲಿ ಛೇದವಾದ ಕೋಣನ ತಲೆಯಿಂದ ರಾಕ್ಷಸನ ಮುಖ ಹೊರಬಂದು ಹೋರಾಡುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ
ಪುರಾಣದ ಕಥೆ ಶಿಲ್ಪಿಯ ಕಲ್ಪನೆಗೆ ಸಿಕ್ಕು ರೋಚಕತೆ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ.
ರಕ್ಕಸನನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ದುರ್ಗಿಯನ್ನಾಗಲೀ ಕಾಳಿಯನ್ನಾಗಲೀ ಅದೆಷ್ಟು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ
ತೋರಿಸಿದರೂ ಶಿಲ್ಪಿಗೆ ತೃಪ್ತಿ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಾಲ್ಕು, ಆರು, ಎಂಟು
ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಹನ್ನೆರಡು ಕೈಗಳನ್ನೂ ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಅಂದರೆ ಬಹು ಭುಜಗಳನ್ನು ಹೊಂದುವಷ್ಟು
ಸಮರ್ಥಳು ಅವಳೆಂಬುದೇ ಅವರ ಶಿಲ್ಪದ ಮೂಲಕ ಹೇಳಿರುವ ಸಂದೇಶ. ಕೋಣನ ಶಿಲ್ಪದಲ್ಲೂ ಹಲವು ಮಾರ್ಪಾಡುಗಳು
ಬರತೊಡಗಿದವು. ಕೋಣನನ್ನು ತೋರಿಸುವ ಬದಲು ಕೋಣನ ದೇಹ ಹಾಗೂ ಮಾನವ ತಲೆಯ ಅಸುರ ಅಥವಾ ಮಾನವ
ದೇಹದ ಹಾಗೂ ಕೋಣನ ತಲೆಯ ಅಸುರ– ಹೀಗೆ ಶಿಲ್ಪಿಯು ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ರೌದ್ರಾವತಾರವನ್ನು
ಸೃಷ್ಟಿಸುವಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯನ್ನು ಮೆರೆಯತೊಡಗಿದ. ಆರಂಭದ ಶಿಲ್ಪದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದ ಅಸುರನ
ಕಲ್ಪನೆ ನಂತರ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗಿದೆ. ಬಂಗಾಳದ ವೈವಿಧ್ಯಮಯವಾದ ಕಾಳಿಯ ಮಣ್ಣಿನ ಮೂರ್ತಿಗಳನ್ನು
ನೋಡಿದರೆ ಇದು ಬಹುಶಃ ಇನ್ನೂ ಮುಂದುವರಿದಿದೆ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.
ಕೋಣನ ಬಲಿ ಈ ಹಬ್ಬದ ಹಿಂದಿನ ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಮುಖ ಅಂಶ. ಇವತ್ತು ಕೋಣನ ಬಲಿ
ನಿಷೇಧಗೊಂಡಿದೆ ಎಂಬುದು ನಿಜವೇ ಆದರೂ ಅದರ ಹಿಂದಿನ ಕಥೆ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ
ದಾರಿಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಮಾರಮ್ಮನಿಗೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಕೋಣನ ಬಲಿಯನ್ನು ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಒಂದು
ಕಾಲಕ್ಕೆ ಕೋಣನ ಬಲಿಗೆ ಹೆಸರು ವಾಸಿಯಾದದ್ದು ಶಿರಸಿಯ ಮಾರಿಕಾಂಬಾ ದೇವಸ್ಥಾನ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ
ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ನೇಪಾಳದಲ್ಲೂ ಈ ಆಚರಣೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿಯೇ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಹಳ್ಳಿಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸುವ
ಈ ಹಬ್ಬದ ಹಿಂದೆ ಅಸಾದಿಗಳು ಹಾಡುವ ಕಥೆ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆಯೂ ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತದೆ.
ಮಾರಮ್ಮ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಸಮುದಾಯದ ಸುಂದರ ಕನ್ಯೆ. ಅವಳನ್ನು ಬಯಸಿ ತನ್ನ ಹುಟ್ಟಿನ
ಮೂಲವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟ ತಳಸಮುದಾಯದ ಹುಡುಗ, ಸುಂದರವಾದ ಸಂಸಾರ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ. ಮಗನನ್ನು
ನೋಡಲು ಬಂದ ತಾಯಿ ಬಾಯಿತಪ್ಪಿ ಆಡಿದ ಮಾತಿನಿಂದ ಅವನ ಕುಲಮೂಲ ತಿಳಿದು ಮಾರಮ್ಮ ಅವನನ್ನು
ಕೊಲ್ಲಲು ಹೋದಾಗ ಅವನು ಕೋಣನ ದೇಹವನ್ನು ಹೊಕ್ಕುಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ವ್ಯಗ್ರಳಾದ ಮಾರಮ್ಮ ಕೋಣವನ್ನು
ಬಲಿತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಆ ಬಲಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟನಂತರ ಕೋಣನ ಕಾಲನ್ನು ಅದರ ಬಾಯಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ
ಅದರ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಅದರ ದೇಹದಿಂದ ತೆಗೆದ ತುಪ್ಪದಲ್ಲಿ ದೀಪಹಚ್ಚಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ವರ್ಣಸಂಕರಕ್ಕೆ
ನೀಡುವ ಎಚ್ಚರವಾಗಿದೆ. ಅವಳಿಗೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ತನ್ನ ಕಥೆಯನ್ನು
ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಬದುಕಲು ಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಮುಂದೆ ಅವನ ವಂಶ ಬೆಳೆದು ಅವರು ಅಸಾದಿಗಳಾಗುತ್ತಾರೆ.
ಇಂದಿಗೂ ಅಸಾದಿಗಳು ಮಾರಿಕಥೆಯನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇದೇ ಕಥೆ ಕರಿಯಮ್ಮ,
ಮಸಣಿಯಮ್ಮ ಹೀಗೆ ಹಲವು ದೇವತೆಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿಬರುತ್ತದೆ. ತಮ್ಮ ಅವಸಾನದ ಕಥೆಯನ್ನು ತಾವೇ
ಹಾಡುವ ದುರ್ದೈವ. ಬಹುಶಃ ಭಾರತದ ಹಬ್ಬಗಳಲ್ಲಿ ದುಷ್ಟರ ಹರಣವೆಂದಾಗ ಅದೊಂದು ಜನಾಂಗದ ಹರಣವೇ
ಇರಬಹುದು. ಬಡತನಕ್ಕೆ ಕುಸಿದ ಬುಡಕಟ್ಟಿನ ಜನರನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರು ‘ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಟ್ರೈಬ್’ ಎಂದು
ಕರೆದಂತೆ, ತಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಆಚೆಗೆ ಉಳಿದ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನು ದುಷ್ಟರೆಂದು ಹೀಗಳೆಯುತ್ತಾ ಅವರ
ಬಲಿದಾನವನ್ನು ಸಂಭ್ರಮಿಸುವ ಆಚರಣೆಗಳೂ ಆಗಬಹುದು. ನಮ್ಮ ಮೂಲ ನಮಗೆ ತಿಳಿಯದಿದ್ದರೆ ಎಷ್ಟು
ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು. ಪುರಾಣದೊಳಗೆ ಸೇರಿದ ಚರಿತ್ರೆಯ ಹೂರಣ ಸಿಹಿಯಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು.
ಮನದ ಭಾವ ‘ಹಸೆ’ಯಾಗಿ...
Tue, 09/16/2014
ಕಾಜಾಣ ಹೀಗೊಂದು ಮಹಿಳಾ ಕವಿಗೋಷ್ಠಿ ನಡೆದಿತ್ತು. ರೂಪಾ, ಶಮ್ಮಿ, ಭಾರತಿ,
ಚಂದ್ರಿಕಾ, ಮಂಜುಳಾ ಹೀಗೆ ಕವಯಿತ್ರಿಯರ ಸಾಲೆ ಅಲ್ಲಿತ್ತು. ಅವರು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ರೂಪಕ
ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಅವರೇ ಇದ್ದರು. ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳದ, ಹೇಳಲಾಗದ ಅಂತರಂಗದ ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲ ಕವನದ
ರೂಪ ಪಡೆದಿದ್ದವು. ಅದರಿಂದ ಒಂದಂಶ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು, ಹೆಣ್ಣಿನ ತುಮುಲಗಳನ್ನು ಹೊರಹಾಕಲು
ಆಸ್ಪದ ಸಿಕ್ಕರೆ ಸಾಕು ಅವು ಹೊರ ಬರಲು ತವಕಿಸುತ್ತಿವೆ. ಹಾಗೆ ಬಿಕ್ಕಿದ ಉಕ್ಕಿದ ಭಾವಗಳು ನೋಟ್ಸ್
ನ ಕಡೆಯ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಅಡಗಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವು ಹೊರಬರಲು ಕಂಡ ಸೆಲೆ ‘ಫೇಸ್ಬುಕ್’ ಆಗಿದೆ. ಎಲ್ಲಾ
ಅವಾಂತರಗಳ ನಡುವೆ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಅನ್ನು ವೇದಿಕೆಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಆಗುತ್ತಿರುವ ಕವಿಗಳ ಹುಟ್ಟು
ಸೊಗಸಲ್ಲವೆ?
ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಕಳಿಸುವ ಮೆಸೇಜ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ತೂರಿಬರುವ ಭಾವದ ತುಣುಕುಗಳೂ, ಅಂದು
ಹುಟ್ಟಿ ಅಂದೇ ಸಾಯುವ ಹಾಯ್ಕುಗಳು, ಚುಟುಕಗಳು ಇವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಸಾಹಿತ್ಯವೆಂಬ ಲಘು
ವಿಮರ್ಶೆಯ ಬರೆ ಎಳೆಯದೆ ಬೇರೆಯದೇ ಆದ ನೆಲೆಯಿಂದ ಅವರ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.
ಏಕೆಂದರೆ ಹೆಣ್ಣಿನದೇ ಆದ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪ್ರಕಾರವೊಂದು ಈವರೆಗೆ ಹುಟ್ಟಿಬರಲಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಬಹುಶಃ
ಇನ್ನೂ ಕಾದು ನೋಡಬೇಕಾಗಿದೆ. ಅವಳ ಅನುಭವಗಳು ಭಿನ್ನವಾದರೂ ಭಾಷೆ ಭಿನ್ನವಾಗದಿರುವುದು
ಅವಳಿಗೆದುರಾದ ತೊಡಕೇ ಆಗಿರಬಹುದು. ಒಂದು ಕಾಲಕ್ಕೆ ಮಹಿಳಾ ಸಾಹಿತ್ಯ-ವೆಂದರೆ ‘ಮ್ಯಾಚಿಂಗ್
ಬ್ಲೌಸ್ ಮತ್ತು ಸೀರೆ’ ಎಂಬ ಕಟು ವಿಮರ್ಶೆಗೆ ಒಳಗಾಗಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಅಥವಾ ಮಹಿಳಾ
ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ವಿಮರ್ಶೆ ಬರೆಯುವುದು ಅಪವಾದವೇ ಆಗಿತ್ತು. ಅಡುಗೆ ಮನೆ ಪ್ರಪಂಚದಾಚೆಗೆ ಬಂದು ಅವಳು
ಲೇಖನಿ ಹಿಡಿದು ಮಾತನಾಡುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಒಂದು ಶತಮಾನವೇ ಸಂದುಹೋಗಿದೆ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಒಂದಾದ
ಮೇಲೊಂದು ಜಾತಿ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಸಾಹಿತ್ಯ ರಚನೆಗೆ ತೊಡಗಿಕೊಂಡ ಅನುಕ್ರಮಣಿಕೆಯು
ಶ್ರೇಣೀಕೃತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಅನು-ಗುಣವಾಗಿಯೇ ಇದೆ. ಹೆಣ್ಣಾಗಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಅವಳ ಸಾಮಾಜಿಕ
ಹಿನ್ನೆಲೆ ಅವಳ ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡೂಕಾಣದಂತೆ ಸುಳಿದು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಸಂವೇದನೆಗಳೇ ಸಾಹಿತ್ಯದ
ಶಕ್ತಿ.
ಹೆಣ್ಣಿನ ಮೌನ ಮುರಿಯಲು ಕವಿತೆಯೊಂದು ಮಾರ್ಗವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಯಾರು ಓದಲಿ
ಬಿಡಲಿ, ವಿಮರ್ಶೆಗಳು ಅಬ್ಬರಿಸಲಿ ಬಿಡಲಿ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಬರೆಯುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸದಿರಲಿ. ಸಾಗಬೇಕಾದ
ದಾರಿ ಇನ್ನೂ ಬಹಳವೇ ಇದೆ. ವಿಮರ್ಶೆಯಾಚೆಗೆ ಅವರು ಹೇಳುವುದೇನೋ ಇದೆ ಅದನ್ನು ಕಿವಿಗೊಟ್ಟು
ಕೇಳಬೇಕಾಗಿದೆ.
ಆದರೊಂದು ಮಾತು, ಅಲ್ಲಿದ್ದವರೆಲ್ಲ ಕಲಿತ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು. ಹಾಗಾದರೆ
ಬರಹವಿಲ್ಲದ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಮನಕ್ಕೊಂದು ಬೆಳಕಿಂಡಿ ಇರಬೇಕಲ್ಲಾ? ಅವಳು ಹಾಡುವ ಹಾಡುಗಳೇ
ಅವಳ ಮನದ ಕೀಲಿ ಕೈ ಆಗಿರಬೇಕು. ತೊಟ್ಟಿಲು ತೂಗುವಾಗ, ರಾಗಿ ಬೀಸುವಾಗ, ನಾಟಿಮಾಡುವಾಗ
ಹಾಡಿದ್ದಳು. ಹೂವಿನ ಸರ ಪೋಣಿಸಿದಂತೆ ಹಾಡು ಕಟ್ಟಿದಳು. ಅವೆಲ್ಲವೂ ಅವಳವೇ ಎಂದೂ ಹೇಳಲಾಗದು.
ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಕಥೆಗಳು, ಆ ಸಮಾಜ ಒಪ್ಪಿದ್ದ ಮಾತುಗಳು ಅವಳದಾಗಿ ಹೊರಬಂದಿರಲೂಬಹುದು. ಆದರೂ
ಬಸುರ ಬಯಕೆಯಿಂದ ಮಸಣದವರೆಗೆ ಅವರ ಸೊಲ್ಲು ಕೇಳಿತ್ತು.
ಹೆಣ್ಣಿನ ಭಾವದ ಕಟ್ಟುಗಳು ಹೇಗೆ ಹೇಗೋ ಒಡೆದು ಮೂಡಿವೆ. ಅಂಗಳದ ತುಂಬಾ ಉಲಿದಾಡುವ
ಕೈಯ ಭಾಷೆಗೆ ವ್ಯಾಕರಣ ಬೇರೆಯದೇ ಇದೆ. ಸರಳವಾದ ಗೆರೆಗಳು ಅದರಲ್ಲೊಂದು ಲಯ, ಹೀಗೆ ಮನೆಮುಂದೆ ದಿನ
ನಿತ್ಯ ಬಿಡುವ ಹಸೆಗೆ ಸಾಟಿ ಯಾವುದಿದೆ? ಆ ಲಯ ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಯ ಹಾಗೆ. ಎಲೆ ಹೂ ಬಳ್ಳಿಯ
ಬಾಗು ಬಳುಕು ಇಂದು ನೆನ್ನೆಯದಲ್ಲ, ಬುಡಕಟ್ಟು ಮಹಿಳೆಯರು ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಬಿಡಿಸಿದ ಹಸೆ
ಆಧುನಿಕರಲ್ಲಿ ಕೌತುಕವನ್ನು ಮೂಡಿಸುತ್ತಿದೆ. ಸಂಶೋಧನೆಗಳು ಹೇಳುತ್ತಿವೆ ಆ ಗೆರೆಗಳ ಲಯ ಧ್ವನಿ
ತರಂಗವನ್ನು ಹೋಲುತ್ತದೆಯೆಂದು. ಹಸೆ ರಂಗೋಲಿ, ರಂಗವಲ್ಲಿ ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನೆಯನ್ನು
ಅಂದಗೊಳಿಸುವ ಈ ಕಲೆ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯ ಮಾಲಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಬಿಡಿಸುವಾಗಿನ ಅವಳ ತಲ್ಲೀನತೆ ಅವಳ ನಿತ್ಯದ
ಬದುಕಿನ ಜಂಜಾಟವನ್ನು ತುಸುಕಾಲ ಮರೆಯುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಮತ್ತು ಅವು ಯಾರದೋ
ಒತ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಮಣಿದು ಮೂಡುವುದಿಲ್ಲ. ಬಿಳಿಯ ಕಲ್ಲಿನ ಪುಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಸಿಲ್ಲದೆ, ಯಾರ ಹಂಗಿಲ್ಲದೆ
ಅರಳುವ ಎಲೆ, ಹೂ, ಬಳ್ಳಿ ತುಳಿದು ಹಾಳು ಮಾಡಿದರೆ ಬೇಸರವಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಮುಂಜಾನೆ ಗಿಡದಲ್ಲಿ
ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂ ಅರಳುವಂತೆ ಸಗಣಿ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬಿಳಿಯ ಚುಕ್ಕಿಗಳ ಲಾಸ್ಯ. ಹಂಸಗಳು ಮಾತನಾಡುತ್ತವೆ,
ನವಿಲು ನಾಟ್ಯವಾಡುತ್ತದೆ. ಕೇರಳದ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೂವು ಹಣ್ಣು ಎಲೆ ಕಾಳುಕಡ್ಡಿ ಎಲ್ಲವೂ
ಪರಿಕರಗಳೇ. ಅದರದೇ ಒಂದು ಭಾಷೆ, ಬಲ್ಲವರೇ ಬಲ್ಲರು ಅದರ ಸೊಬಗ.
ನೆಲ, ಗೋಡೆ, ಗಡಿಗೆ, ಬೆತ್ತದ ಬುಟ್ಟಿ, ತೂಗುವ ತೊಟ್ಟಿಲು, ಒಲೆಗೂಡು ಎಲ್ಲವೂ
ಅವಳ ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್. ಹೆಣ್ಣಿನ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ದೇಗುಲದ ಶಿಲ್ಪವಾಗಲಿಲ್ಲ, ಅರಮನೆಯ ಪೀಠೋಪಕರಣವಾಗಲಿಲ್ಲ,
ಚಿನ್ನಾಭರಣಗಳನ್ನು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಮನದಂಗಳದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ಭಾವಕ್ಕೆ ಮನೆಯಂಗಳದಲಿ ರಂಗವಲ್ಲಿಯಾಗಲು
ಜಾಗ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಇಂತಹ ಗಳಿಗೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಕವಿ ಪುತಿನ ಅವರು ಮೇಲುಕೋಟೆ ದೇವಾಲಯದ ಮುಂದೆ ತೀರ
ಬಡವೆ, ಸುಕ್ಕು ಮುಖದ ಮುದುಕಿಯೊಬ್ಬಳು ಬಿಟ್ಟ ಹಸೆಯ ಕಂಡು ಬರೆದ ಸಾಲು ‘ದೇವ ಬೊಂಬೆ ಪೂಜೆ ಆಟ
ಭಕ್ತಿ ಸೋಜಿಗ’. ಧರ್ಮದ ಹೊದಿಕೆ ಇಲ್ಲದೆ, ದೇವರ ಕಾಟವಿಲ್ಲದೆ, ಬರದ ಬೇಗೆಯಲ್ಲೂ ಮೂಡಿಬರುವ
ಕಲೆಯ ಒಳಗೆ ಹೆಣ್ಣಿನ ಕಾವ್ಯ ಅಡಗಿದೆ. ನಿತ್ಯ ನೂತನ.. ಹಾಗೆಯೇ ಚಿರಂತನ.
ಚಿತ್ತಾರಕ್ಕೊಂದು ಹಿಂಬದಿಯಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆ ಬೇಕಲ್ಲಾ. ಉಟ್ಟು ಹಳೆಯದಾದ ಬಟ್ಟೆ,
ಒಂದನ್ನು ಮತ್ತೊಂದಕ್ಕೆ ಹಚ್ಚಿ ಜೋಡಿಸಿ ಅದಕ್ಕೇ ಒಂದು ಹೊಸತನವನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಕೌದಿ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ.
ಆ ಕೌದಿಯ ಮೇಲೆ ಸೂಜಿ ದಾರದಲ್ಲಿ ಹಸೆ ಬರೆಯುತ್ತಾಳೆ. ಮನದ ಮಾತಿಗೆ ಕಾಸು ಬೇಕಿಲ್ಲ. ಈ
ಸವಾಲುಗಳು ಜಾಗತಿಕ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೂ ಸೆಡ್ಡು ಹೊಡೆಯುತ್ತವೆ.
ಇದೇ ಹಸೆಗೆ ದೇಹವೇ ಭಿತ್ತಿಯಾದಾಗ ಹಚ್ಚೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಮುಂದುವರೆದು
ಹೆಣ್ಣಿನ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯ ನೆಲೆಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿದರೆ ಕಾಣವುದು ಅವಳ ಅಂಗೈ ಮುಂಗೈ ಮೇಲೆ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ
ಮದರಂಗಿ (ಮೆಹಂದಿ) ಅಥವಾ ಹೆನ್ನಾ. ಗೋರಂಟಿ ಗಿಡದ ಸೊಪ್ಪನ್ನು ಅರೆದು ಮೈಮೇಲೆ ಬಣ್ಣ
ಬರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಅಲಂಕರಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲೇ ಕಳೆದು
ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರಲ್ಲಾ ಎಂದು ಬೇಸರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಈಗ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ ಇಲ್ಲಾ ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ
ದೇಹವನ್ನೇ ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್ ಆಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ. ಬೇರೆ ಭಿತ್ತಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು
ಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತೋ ಇಲ್ಲವೋ ಅವಳ ದೇಹವೇ ಭಿತ್ತಿಯಾದರೆ ಕೇಳುವವರಾರು. ಬಹುಶಃ ಹೆಣ್ಣು ಅವಳ
ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡ ತನ್ನದೇ ಆದ ನೆಲೆಗಳು. ಮಣಿ. ಹವಳ, ಕವಡೆ, ಕನ್ನಡಿ, ದಂತ, ಹಕ್ಕಿ
ಪುಕ್ಕ, ಹೂವು, ಎಲೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದೆಲ್ಲಾ ಅವಳಿಗೆ ಆಭರಣಗಳೇ ಆಗಿವೆ. ಚಿನ್ನ ಬೆಳ್ಳಿ ದಕ್ಕಿದ್ದು
ಕೆಲವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ. ದಕ್ಕಿದಾಗ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಅಂದಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದಿಲ್ಲ.
ಅವರ ಸೌಂದರ್ಯ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಇಲ್ಲಿನ ಪ್ರಶ್ನೆಯಲ್ಲ. ಇವೆಲ್ಲಾ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮಾರ್ಗಗಳೆಂಬುದನ್ನು
ಯೋಚಿಸಿದರೆ ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಗೌರವಿಸಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದೇ ಸಂಪ್ರದಾಯವೆಂಬ ಹೇರಿಕೆಯಾಗತೊಡಗಿದರೆ
ಅದರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅವಳ ಬಿಡುಗಡೆಯ ದಾರಿಯಾಗಿ ಕಂಡಿರುತ್ತದೆ.ಆಧುನಿಕ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ
ಯುವತಿಯರು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾದ ಹೆಣ್ಣಿನ ಅಲಂಕಾರವನ್ನು ಕಳಚಿಟ್ಟಾಗ, ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ
ಅವೆಲ್ಲವೂ ಒತ್ತಡವಾಗಿ ಕಂಡಿತ್ತು. ತನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಡಿಗೆ ಇಡುವಾಗ ತುಟಿಗೆ ರಂಗನ್ನು
ಏರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಅವಳ ಮುಖಕ್ಕಿಂತ, ಮುಖ ಕಾಣುವ ಕನ್ನಡಿ ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವರಿಗೆ
ಕನ್ನಡಿ ಸಂಗಾತಿಯೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ತನ್ನದೇ ಮುಖವನ್ನು ಅಲಂಕಾರದ ವೇದಿಕೆಯಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೂ
ಮತ್ತೊಂದು ಹೆಣ್ಣನ್ನು ತನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯ ಕುಂಚಕ್ಕೆ ಹಾಳೆಯಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಅವರಿವರ ಜಡೆ
ಹೆಣೆದು ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಹೂ ಪೋಣಿಸುತ್ತಾ ಕಳೆವ ಅವಳ ಗಳಿಗೆ ಆಪ್ಯಾಯಮಾನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಒಮ್ಮೆ
ಮೈಸೂರಿನಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬರಲು ಮುಂಜಾನೆ ಆರು ಗಂಟೆಯ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹೊರಟೆ. ಲೇಡೀಸ್ ಕಂಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್.
ಅದರಲ್ಲಿದ್ದ ಬಹುತೇಕ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಗಾರ್ಮೆಂಟ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ದುಡಿಮೆಗೆ ಹೋಗುವವರು. ಬೆಂಗಳೂರು
ತಲುಪುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆ ಬೋಗಿ ಕಿಕ್ಕಿರಿದು ಹೋಗಿತ್ತು. ಯಾರೋ ಯಾರಿಗೋ ಜಡೆ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು.
ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಸೀರೆಯ ಸೆರಗನ್ನು ಓರಣ ಮಾಡಿ ಪಿನ್ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ರೈಲಿನ ಸದ್ದಿನ
ಹಿಮ್ಮೇಳದಲ್ಲಿ ಅವರ ನೋವು–ನಲಿವುಗಳು ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದ್ದವು.
ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ ಎಳೆಯ ಕಂದಮ್ಮನಿಗೆ ಹೆಣೆಯುವ ಕುಚ್ಚು ಕುವಾಲಿ ಒಡಲ ಸಂಭಾಷಣೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಹಗಲು–ರಾತ್ರಿ ಮೈಮುರಿದು ದುಡಿಯುವ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಇಂತಹ ಗಳಿಗೆ ಅವಳ ಭಾವಕ್ಕೊಂದು
ತಂಗುದಾಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಗಳಿಗೆ ಕಳೆದು ಮತ್ತೆ ಮುಳ್ಳಿನ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆಹಾಕುತ್ತಾಳೆ.
ಅವಳಿಗಲ್ಲಿ ತನ್ನದೆಂಬ ಹೆಸರಾಸೆ ಇಲ್ಲ. ಮುಂಜಾನೆ ಅರಳಿ ಮುಸ್ಸಂಜೆಗೆ ಅವಳ ಕಲೆ ಮಾಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ಅವಳ ಜೀವ ಚೈತನ್ಯ ಬಾಡದೆ ಸೆಲೆ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಮತ್ತೆ ಅರಳುತ್ತದೆ.
ಬೇರೆಬೇರೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೇರೆಯದೇ ರೀತಿಯ ದಾರಿಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ
ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ದಸರಾ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮೈಸೂರು ಮತ್ತು ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಊರುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಗೊಂಬೆ
ಹಬ್ಬದಲ್ಲಿ ಇಂತಹದೇ ಮರ್ಮ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ತಮಿಳುನಾಡಿನಿಂದ ಅದರಲ್ಲೂ ಆಳುವ ವರ್ಗದ
ನೆಲೆಯಿಂದ ಹರಿದು ಬಂದಿರುವ ಈ ಕಲೆ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಆಕರ್ಷಣೆಯಾಗಿ ಉಳಿದು ಬಂದಿದೆ. ಇದಕ್ಕೊಂದು
ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಧರ್ಮದ ಹೊದಿಕೆಯಿದ್ದು ಆ ಹೊದಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಆ ಕಲೆಯನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿ
ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ. ಹಿಂದೆ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ಕಳುಹಿಸಿ ಕೊಡುವಾಗ ಅವರು
ಸಣ್ಣ ವಯಸ್ಸಿನವರಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಏಳೆಂಟು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಗೊಂಬೆಯ ಜೊತೆ ಆಟವಾಡಬೇಕಾದ ಆ
ಮಕ್ಕಳ ಕೈಗೆ ಮರದ ಗೊಂಬೆಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮರದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ರಾಜಾ–ರಾಣಿಯರ ಆ
ಗೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಹಬ್ಬದಲ್ಲಿಟ್ಟು ಪೂಜೆಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದು ಹಬ್ಬವಾಗದಿದ್ದರೆ ಆ ಗೊಂಬೆಗಳಿಗೆ
ಪುಟಾಣಿ ಲಂಗ ಸೀರೆಯನ್ನು ಉಡಿಸಿ ಆಟವಾಡಲು ಯಾರೂ ಬಿಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಬ್ಬದ ನೆಪದಲ್ಲಿ
ಗೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಕೂಡಿಹಾಕಲು ಅವಳಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿರಬೇಕು.
ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ಎಪ್ಪತ್ತರ ಹರೆಯದ ವನಜಾ ಅವರದ್ದು ಈಗಲೂ
ಬತ್ತದ ಚೈತನ್ಯ. ಇಂದಿಗೂ ಮನೆಯ ತುಂಬಾ ಗೊಂಬೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟು ಅಲಂಕರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ಇಳಿ
ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ತನ್ನೊಳಗಿನ ಮಗುವಿನ ಭಾವವನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ
ಬಿಡುವಾದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಗೊಂಬೆಗಳ ಸೀರೆಗೆ ಅಂಚುಕಟ್ಟುತ್ತಾರೆ. ಕೊಳ್ಳೆಗಾಲದ ನೇಯ್ಗೆ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ
ಲತಾ, ಶಾರದಾ ಅಕ್ಕತಂಗಿಯರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಜಾಗವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನೇಯುವ ರಾಟೆಯ ಸಂದಿಗೊಂದಿಯಲ್ಲೆಲ್ಲಾ
ಗೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪುಡಿಗಾಸು ಉಳಿಸಿ ಅವರಿವರಿಂದ ಗೊಂಬೆಗಳನ್ನು ತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.
ದಸರಾ ಮೆರವಣಿಗೆಯ ಒಂದೊಂದು ಗೊಂಬೆಯೂ ಅವರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಜೀವ ಪಡೆಯುತ್ತದೆ.
ಮೈಸೂರು, ಕೊಳ್ಳೆಗಾಲ, ಚಾಮರಾಜನಗರ, ತಮಿಳುನಾಡು, ಆಂಧ್ರ, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ
ರೂಢಿಯಲ್ಲಿರುವ ಈ ಹಬ್ಬ ಎಲ್ಲಾ ಇಕ್ಕಟ್ಟುಗಳ ನಡುವೆ ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ ಎಳೆತನವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ
ಮಾಡಿದೆ. ಹೊರಜಗತ್ತಿನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರಲಿ ಬಿಡಲಿ ಅವಳ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಗೊಂಬೆಗಳು ಮಾತನಾಡುತ್ತವೆ. ಅವಳ
ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ಸುಖವಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಅವಳ ಗೊಂಬೆಯ ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ಸದಾ ಸಂಭ್ರಮವಿರುತ್ತದೆ. ಆ
ದಿನಕ್ಕಾಗಿ ವರ್ಷವೆಲ್ಲಾ ಸಿದ್ಧತೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಗೊಂಬೆಯಾಟಕ್ಕೂ ಹಬ್ಬದ ಮೆರಗು
ಮೂಡುತ್ತದೆ.
ಚರಿತ್ರೆ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಇತಿಹಾಸ ತಜ್ಞ
Tue, 09/02/2014
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರ, ರಾಜ್ಯಶಾಸ್ತ್ರ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ
ಆಸಕ್ತಿ ಇರುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ದೆಹಲಿಯ ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರೂ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ (ಜೆ.ಎನ್.ಯು.)
ಓದಬೇಕೆಂಬ ಕನಸನ್ನು ಹೊತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ದೇಶದ ಚರಿತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಪರಿಣತಿ
ಪಡೆಯಬಯಸುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಗಮನ ಅಲ್ಲಿನ ‘ಸೆಂಟರ್ ಫಾರ್ ಹಿಸ್ಟರಿ’ ಕಡೆಗಿರುತ್ತದೆ. ಆ ವಿಭಾಗವನ್ನು
ಕಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಸಿದವರು ಪ್ರೊ.ಬಿಪಿನ್ ಚಂದ್ರ.
ಇವರ ಜೊತೆಗೆ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಮುಂಚೂಣಿಯ ಚರಿತ್ರಕಾರರಾದ ರೊಮಿಲಾ ಥಾಪರ್, ಎಸ್.ಗೋಪಾಲ್,
ಸತೀಶ್ ಚಂದ್ರ ಅವರು ಆ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ದೇಶದ ಚರಿತ್ರೆಯ ಬರವಣಿಗೆಗೂ ಮಾರ್ಗವನ್ನು
ಸೂಚಿಸಿದವರು. ಮೊನ್ನೆ ಅಂದರೆ ಆಗಸ್ಟ್ 30ರಂದು ಬಿಪಿನ್ ಚಂದ್ರ ಅವರ ಮರಣದ ವಾರ್ತೆಯನ್ನು
ಕೇಳಿದಾಗ ಬಹುಶಃ ದೇಶದ ಯಾವುದೇ ಭಾಗದ ಚರಿತ್ರೆಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಾದರೂ ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದ ಅವರನ್ನು
ನೆನೆಯದೇ ಇರಲಾರರು.
ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ರಚಿಸಿದ ‘ಹಿಸ್ಟರಿ ಆಫ್ ಮಾಡರ್ನ್‌ ಇಂಡಿಯಾ’ ಎನ್.ಸಿ.ಇ.ಆರ್.ಟಿ.
ಪಠ್ಯಕ್ರಮವಾಗುವ ಮೂಲಕ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಅದನ್ನು ಓದುವ ಅವಕಾಶ ದೊರಕಿತ್ತು. ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ
ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಿಗೆ ಸಿದ್ಧವಾಗುವ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳಿಗಂತೂ ‘ಹಿಸ್ಟರಿ ಆಫ್ ಮಾಡರ್ನ್‌ ಇಂಡಿಯಾ’ ಕೈಪಿಡಿಯೇ
ಆಗಿದೆ. ಚರಿತ್ರೆಯ ಪಾಠ ಮಾಡಲು ನಿಲ್ಲುವವರಿಗೆ ಬಿಪಿನ್ ಅವರ ‘ಸ್ಟ್ರಗಲ್ ಫಾರ್ ಇಂಡಿಪೆಂಡನ್ಸ್’
ಪುಸ್ತಕದ ಓದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ಇವೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಅನುಭವವೂ ಆಗಿರುವುದರಿಂದ ಜೆ.ಎನ್.ಯು.ನಲ್ಲಿ ರಿಫ್ರೆಷರ್
ಕೋರ್ಸ್‌ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಕಳೆಯುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಾಗ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು
ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧ ನಡೆದಿತ್ತು.
ಹಾಗಾಗಿ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಂದರಲ್ಲಿ ಸೈನ್ಯದ ತುಕಡಿಗಳಿದ್ದವು. ಎನ್‌ಡಿಎ ಸರ್ಕಾರ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ
ಬಂದಿತ್ತು. ಎನ್.ಸಿ.ಇ.ಆರ್.ಟಿ. ಪಠ್ಯಕ್ರಮದ ಪುನರ್‌ರಚನೆಯನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಿತ್ತು.
ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಎರಡೂ ವಿಷಯಗಳ ಚರ್ಚೆ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ನಡೆದೇ ಇತ್ತು.
ದೇಶದ ಮೂಲೆಮೂಲೆಯಿಂದ ಈ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಬಲ್ಲ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರನ್ನು
ಆಹ್ವಾನಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕದ ಕೇಸರೀಕರಣವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿ ಅಲ್ಲಿ ಚಳವಳಿಯೇ ರೂಪುಗೊಂಡಿತ್ತು.
ಬಿಪಿನ್ ಅವರನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ ಬಂದ ಶಿಷ್ಯರು ಹಾಗೂ ಮುಂದೆ ಬಂದ ಜೆ.ಎನ್.ಯು. ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರಿಂದ
ಒಂದು ಆಲೋಚನಾ ಕ್ರಮವೇ ಬೆಳೆದುಬಂತು.
ಭಾರತ–-ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಯುದ್ಧದ ತಿರುಚಿದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವಾಗಲೀ, ಪಠ್ಯಕ್ರಮದ
ತಿರುಚುವಿಕೆಯ ಹುತ್ತದೊಳಗಿನ ಹಾವಾಗಲೀ ಕೋಮುವಾದವಲ್ಲದೆ ಬೇರೇನು? ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು ಬಂದ
ಕೋಮುವಾದವನ್ನು ಅಕಡೆಮಿಕ್ ಆಗಿ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಾ ಬಂದವರು ಮಾರ್ಕ್‌್ಸವಾದಿ ಚಿಂತಕರು. ಅದರ
ಬಗ್ಗೆ ವಿಸ್ತಾರವಾಗಿ ಬರೆದವರು ಬಿಪಿನ್ ಚಂದ್ರ. ‘ಕಮ್ಯುನಲಿಸಂ ಇನ್ ಮಾಡರ್ನ್‌ ಇಂಡಿಯಾ’
ಪುಸ್ತಕ, ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಕೋಮುವಾದ ಹೇಗೆ ವಸಾಹತು ಕೊಡುಗೆಯಾಗಿ ಬಂದಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ.
1857ರ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಿರುದ್ಧದ ಹೋರಾಟದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿ ಹೋರಾಡಿದ ಹಿಂದೂ,
ಮುಸಲ್ಮಾನರು, ಬ್ರಿಟಿಷರ ಒಡೆದು ಆಳುವ ನೀತಿಯ ತಂತ್ರಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಿ ಪರಸ್ಪರ ದ್ವೇಷದ
ಭಾವನೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡದ್ದು ದೇಶದ ದುರಂತವೇ ಸರಿ. 1875ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆರ್ಯ ಸಮಾಜ, ಅದೇ
ಸುಮಾರಿಗೆ ಬಂದ ಅಲೀಘಡ ಚಳವಳಿಗಳು ಪರಸ್ಪರ ವಿರೋಧದ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯತೊಡಗಿದವು. ಮುಂದೆ
ಹಿಂದೂ ಮಹಾಸಭಾ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂಲೀಗ್ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾದವು.
ನಂತರ ದೇಶವು ಬ್ರಿಟಿಷರ ನಿರೀಕ್ಷೆಯನ್ನೂ ಮೀರಿದ ತಾರ್ಕಿಕ ಅಂತ್ಯವನ್ನು
ಕಂಡು ವಿಭಜನೆಯಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು. ಹಾಗೆಂದು ನಮ್ಮ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಅಲ್ಲಿಗೇ
ಕೊನೆಗೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಅದರ ಮುಂದುವರಿದ ಭಾಗವಾಗಿ ಕಾಶ್ಮೀರ ನಿರಂತರವಾಗಿ ರಕ್ತಸಿಕ್ತವಾಗಿದೆ.
ಆಗಾಗ್ಗೆ ಮೈ ಮೇಲಿನ ಕಜ್ಜಿಯನ್ನು ಕೆರೆದು ವ್ರಣ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ನಾಯಿಯಂತಾಗಿದೆ ದೇಶದ ಸ್ಥಿತಿ.
ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧವೂ ಹಾಗೇ ಕೆರೆದ ಒಂದು ಗಾಯವೇ ಆಗಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಹೆಣೆದುಕೊಂಡ
ವಿಚಾರವನ್ನು ಮತ್ತು ಘಟನಾವಳಿಗಳನ್ನು ಒಂದು ಕ್ರಮಕ್ಕೆ ತಂದು ಬಿಪಿನ್ ತಮ್ಮ ವಾದದ
ಸರಣಿಯನ್ನು ಮಂಡಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಸರ್ಕಾರಗಳು ಬದಲಾದಂತೆ ತಾವು ನಂಬಿದ ಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ
ಪಠ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಬದಲಿಸುತ್ತವೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಚರಿತ್ರೆಯ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಮೇಲೆ ಅವುಗಳ ಕಣ್ಣು
ನೆಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಬ್ರಿಟಿಷರು ಭಾರತದ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಬರೆಯುವಾಗ ಅದಕ್ಕೆ ವಸಾಹತುಶಾಹಿಯ
ಉದ್ದೇಶಗಳಿದ್ದವು. ತಮ್ಮ ಅಗತ್ಯಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಅವರು ಭಾರತದ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ರಚಿಸಿದರು.
ಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲವನ್ನು ಹಿಂದೂ ಕಾಲವೆನ್ನುವಾಗ ಅಥವಾ ಮಧ್ಯಕಾಲವನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಂ ಕಾಲವೆಂದು ಪಟ್ಟ ಕಟ್ಟುವಾಗ
ಉದ್ದೇಶಗಳಿದ್ದವು.
ಅವರ ಹುನ್ನಾರಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸದೆ, ಅವರು ಹಾಕಿಕೊಟ್ಟ ಜಾಡಿನಲ್ಲೇ ಹೋದ ಭಾರತದ
ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಅದಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಗೊಬ್ಬರ, ನೀರು ಹಾಕಿದರು. ಇಂತಹ
ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ಹೊರಟ ಮಾರ್ಕ್‌್ಸವಾದಿ ಚರಿತ್ರಕಾರರು ಆರ್ಥಿಕ ಹಾಗೂ
ಸಾಮಾಜಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಮುಂದಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಸಂಶೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದರು. ಪ್ರಾಚೀನ ಭಾರತದ
ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಕುತೂಹಲವನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಡಿ.ಡಿ.ಕೊಸಾಂಬಿ ಅವರು ಹೊಸ ಸಂಶೋಧನಾ
ಮಾರ್ಗವನ್ನೇ ಕಂಡುಕೊಂಡರೆ, ರೊಮಿಲಾ ಥಾಪರ್ ಅವರು ಆ ಜಾಡನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಿದರು. ಆಧುನಿಕ
ಭಾರತದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಅದನ್ನು ಗವರ್ನರ್ ಜನರಲ್‌ಗಳ ಸಾಧನೆಯ ಕಾಲವೆಂದು ಹೇಳತೊಡಗಿದರು.
ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿ ಚರಿತ್ರಕಾರರು ಬಹುತೇಕ ಅದೇ ಜಾಡಿನಲ್ಲೇ
ಮುಂದುವರಿದರು. ಅದಕ್ಕೊಂದು ವಿಭಿನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದ ಅಗತ್ಯವಿತ್ತು. ಆ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿಯೇ
ಆಗಿದ್ದೂ, ಆರ್ಥಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ವಸಾಹತು ಶೋಷಣೆಯನ್ನು ಬಹಿರಂಗಗೊಳಿಸಿದ ಸಾಹಸ ದಾದಾಭಾಯಿ ನವರೋಜಿ
ಅವರಿಗೆ ಸಲ್ಲಬೇಕು. ವಿಭಿನ್ನ ಜಾಡನ್ನು ತುಳಿದವರಲ್ಲಿ ರಜನಿ ಪಾಲ್ಮೆ ದತ್‌ ಮತ್ತು ಆರ್.ಸಿ. ದತ್‌
ಅವರು ಮುಖ್ಯರಾಗುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ಚರಿತ್ರೆಗೆ ಬುನಾದಿ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಎ. ಆರ್.
ದೇಸಾಯಿ ಅವರಿಗೆ ಭಾರತೀಯ ನೆಲೆಯಿಂದ ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಚರಿತ್ರೆ ಕಟ್ಟಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು.
ಇದರ ಮುಂದುವರಿಕೆಯಾಗಿ ಕಾಣುವುದು ಬಿಪಿನ್ ಚಂದ್ರ ಅವರ ‘ದಿ ರೈಸ್ ಅಂಡ್
ಗ್ರೋತ್ ಆಫ್ ಎಕನಾಮಿಕ್ ನ್ಯಾಷನಲಿಸಂ ಇನ್ ಇಂಡಿಯಾ’ ಹಾಗೂ ಅದಕ್ಕೆ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಬಂದ
‘ನ್ಯಾಷನಲಿಸಂ ಅಂಡ್ ಕಲೋನಿಯಲಿಸಂ ಇನ್ ಮಾಡರ್ನ್‌ ಇಂಡಿಯಾ’. ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುವಾಗ
ಅವರ ಮೇಲೆ ಇಟಲಿಯ ದಾರ್ಶನಿಕ ಆಂಟೋನಿಯೊ ಗ್ರಾಮ್ಷಿ ಚಿಂತನೆ ಗಾಢವಾದ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಬೀರಿದ್ದರೆ
ಅದು ಸಹಜವೆಂದೇ ಭಾವಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ವಸಾಹತುಶಾಹಿಯೊಂದಿಗೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಕಲ್ಪನೆ ತನ್ನ ಇನ್ನೂರು
ವರ್ಷಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹಲವು ಘಟ್ಟಗಳನ್ನು ದಾಟಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ
ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುವಾಗ ಅದೊಂದು ಸಿದ್ಧಾಂತವಾಗಿಯೇನೂ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ, ಸ್ವಾರ್ಥವೇ ಅದರ ತಳಹದಿಯಾಗಿತ್ತು.
ವ್ಯಾಪಾರದ ಹಂತದಿಂದ ಈ ದೇಶವನ್ನು ವಸಾಹತುವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಡಿಸುವಾಗ ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲೂ ತನ್ನ
ತಾಯ್ನಾಡಿನ ಹಿತ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡಿತ್ತು.
ಈ ನಾಡಿನ ವ್ಯಾಪಾರವನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರು ತಮ್ಮ ಕೈಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಬಗೆಯಾಗಲೀ,
ಅವರು ಜಾರಿಗೆ ತಂದ ಭೂಸುಧಾರಣಾ ಕಾಯ್ದೆಗಳಾಗಲೀ ಎಲ್ಲವೂ ಅವರ ಒಳಿತಿಗಾಗಿಯೇ ರೂಪಿತವಾಗಿತ್ತು.
ಅದರಲ್ಲೂ ಭೂ ಸುಧಾರಣೆ ಎಂಬ ಆಲೋಚನೆಯೇ ಹಾಸ್ಯಭರಿತವಾಗಿದೆ. ಅವರು ಜಾರಿಗೆ ತಂದ ಜಮೀನುದಾರಿ
ಪದ್ಧತಿಯಾಗಲೀ, ಜಾಗೀರುದಾರಿ ಪದ್ಧತಿಯಾಗಲೀ ಈ ನೆಲದ ಪಸೆಯನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸೊಗಸಾಗಿ
ಹೀರಬಹುದೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಕಂಡುಕೊಂಡ ಸೂತ್ರಗಳೇ ಆಗಿದ್ದವು.
ಅವು ರೈತನ ಉದ್ಧಾರಕ್ಕಾಗಿ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದ ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಂತೆ ಇಲ್ಲಿನ ಕೃಷಿಯನ್ನು ಅವರು ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದರು. ಬೆಳೆದ ಬೆಳೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ
ದೇಶಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೊಯ್ದರು. ಈ ನೆಲ ಹಿಂದೆಂದೂ ಕಾಣದಂತಹ ಕ್ಷಾಮಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಯಿತು. ಬ್ರಿಟಿಷರು
ಕಾಲಿಟ್ಟ ನೆಲ ಹತ್ತು ಹದಿನೈದು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಣದ ಬಣವೆಯಾಯಿತು. ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿಗೇ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು
ನೇಯ್ದು ಹೊದಿಸಿದ ಜನರ ಮೈಮೇಲಿನ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನೂ ಅವರು ಕೀಳಿದರು. ಯೂರೋಪ್ ಕೈಗಾರಿಕಾ ಕ್ರಾಂತಿಯೆಂದು
ಸಂಭ್ರಮಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಮ್ಮ ನೂಲುವ ರಾಟೆ ಮುರಿದು ಬಿದ್ದಿತ್ತು.
ನಿರ್ಗತಿಕ ಸ್ಥಿತಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಒಂದಾಗಿಸಿತು. ಬಂಗಾಳದವರಾಗಲೀ, ತಮಿಳರಾಗಲೀ
ಎಲ್ಲರ ಮನೆಯೂ ಸೋರಿತ್ತು. ಈ ಕಡುಕಷ್ಟ ಅವರಿಗೆಲ್ಲ ಒಂದಾಗಿ ಹೋರಾಡುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಿತು.
ಹೀಗೆ ಎಳೆಎಳೆಯಾಗಿ ವಸಾಹತುಶಾಹಿಯನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟ ಬಿಪಿನ್ ಒಬ್ಬ ಮಾರ್ಕ್‌್ಸವಾದಿ
ಎನಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅದು ಗೌರವವೇ ಹೊರತು ಟೀಕೆಯಲ್ಲ. ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ವಿರೋಧ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯನ್ನು
ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿತು. ಅದನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಬ್ರಿಟಿಷರು ಬಾಯಲ್ಲಿ ಬೆಟ್ಟನ್ನು ಇರಿಸಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ.
ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಮಗುವನ್ನು ಚಿವುಟಿ, ತೊಟ್ಟಿಲನ್ನೂ ತೂಗಿದರು.
ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಂದು ಎಂದು ಭ್ರಮಿಸಿದಂತೆ, ಅರೆಬರೆ ಚರಿತ್ರೆಯ ತಿಳಿವು
ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಬೇರೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನೂ ಕಲಿಸಿತು. ಕಲ್ಪಿತ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಕಲ್ಪಿತ
ಧರ್ಮವನ್ನೂ ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿತು. ವಸಾಹತುಶಾಹಿ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ, ಕೋಮುವಾದ ಇವೆಲ್ಲಾ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು
ಹೆಣೆದುಕೊಂಡು ಬೆಳೆದ ವಟವೃಕ್ಷಗಳೇ ಆದವು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಸಮತೂಕದಲ್ಲಿ
ವಿವರಿಸಬೇಕಾದರೆ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಬರೆಯುವ ಅದರದ್ದೇ ಆದ ಕ್ರಮವೂ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು
ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡ ಹೆಗ್ಗಳಿಕೆ ಬಿಪಿನ್‌ರಿಗೆ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಈ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಸಂಶೋಧನೆಯನ್ನು
ಮಾಡಬಲ್ಲ ಅವರ ಶಿಷ್ಯ ಪಡೆ ಬೆಳೆದು ಬಂದುದನ್ನೂ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ಮಾರ್ಕ್‌್ಸವಾದಿ ಚಿಂತನಾ ಕ್ರಮ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತೊಡಕಾಗಿಯೂ ಕಂಡುಬಂದಿದೆ.
ನೇರವಾಗಿ ಮಾರ್ಕ್‌್ಸನ ವಿಚಾರಧಾರೆಯನ್ನೇ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಾಗಲೀ ಅಥವಾ ಮಾರ್ಕ್‌್ಸನ
ವಿಚಾರದಿಂದ ಹೊರಗುಳಿದವರನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸದೆ ಹೋಗುವುದಾಗಲೀ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಅಪೂರ್ಣವಾಗಿಸುತ್ತದೆ.
ಸುಮಿತ್ ಸರ್ಕಾರರು ಆಧುನಿಕ ಭಾರತದ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಬರೆದಾಗ ಅಥವಾ ನಂಬೂದರಿಪಾಡ್ ಅವರ
ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಪಾತ್ರ ಗೌಣವಾಗಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲೂ
ಗಾಂಧೀಜಿ ಅವರ ಅಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಹೋರಾಟಕ್ಕಿಂತ ಕಾರ್ಮಿಕ ಹೋರಾಟ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬಂದಿತು.
ಮಾರ್ಕ್‌್ಸವಾದಿಗಳು ಮಾಡಿದ ಹೋರಾಟ ಮಾತ್ರ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಎಂದು ಭಾವಿಸದ
ಬಿಪಿನ್ ತಮ್ಮ ಅಧ್ಯಯನ ಕ್ರಮವನ್ನು ‘ಓಪನ್ ಎಂಡೆಡ್’ (ಮುಕ್ತತೆ) ಎಂದು ಕರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.
ಹಾಗಾಗಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೋರಾಟದ ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್‌ನ ಮೇಲೆ ಅವರವರಿಗೆ ಸಲ್ಲಬೇಕಾದ ಸ್ಥಾನ,
ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ಕೊಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ
ಮನ್ನಣೆಯನ್ನೇ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಗಾಂಧೀಜಿ ಅವರದು ಚರಿತ್ರಕಾರರ ಕುತೂಹಲಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ.
ಅವರು ನಡೆಸಿದ ಅಸಹಕಾರ ಆಂದೋಲನ, ಕರ ನಿರಾಕರಣೆ, ಭಾರತ ಬಿಟ್ಟು ತೊಲಗಿ ಇವು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೋರಾಟದ
ಮೈಲಿಗಲ್ಲುಗಳಾಗಿವೆ.
ಜೊತೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಬುಡಕಟ್ಟು ಹೋರಾಟಗಳನ್ನೂ, ರೈತ ಹೋರಾಟಗಳನ್ನೂ ಮತ್ತು ಸಮಾಜ
ಸುಧಾರಣಾ ಚಳವಳಿಗಳನ್ನೂ ಗುರುತಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದ್ದು ಭಾರತ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೋರಾಟವನ್ನು
‘ಎಪಿಕ್’ (ಮಹಾಕಾವ್ಯ) ಎನ್ನಲು ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಇಂತಹ ‘ಮಹಾಕಾವ್ಯ’ವನ್ನು ರಚಿಸುವಾಗ ಬರವಣಿಗೆಗಳು
ಮಾತ್ರವೇ ಆಧಾರಗಳಾಗಿಲ್ಲ. ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಜನರ ನೆನಪುಗಳನ್ನು, ಅನುಭವಗಳನ್ನು ದಾಖಲಿಸಲಾಯಿತು.
ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಅವರು ಅದನ್ನು ಜನರ ಚರಿತ್ರೆಯೆಂದು ಕರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಧ್ವನಿಸುರುಳಿಗಳನ್ನು
ನವದೆಹಲಿಯ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಮ್ಯೂಸಿಯಂನಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಡಲಾಗಿದೆ.
ಬಿಪಿನ್ ಅವರ ಈ ವಿದ್ವತ್‌ಪೂರ್ಣ ಸಂಶೋಧನೆಗಳನ್ನು ಟೀಕಿಸುವವರಿಗೂ ಕೊರತೆ
ಇಲ್ಲ. ಕೋಮುವಾದವನ್ನು ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡುವ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ದೇಶದ ಸನಾತನವಾದಿಗಳನ್ನು ಅವರು
ಕಟುವಾಗಿ ವಿಮರ್ಶಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಿಂದೂ ಮೂಲಭೂತವಾದ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ಮೂಲ–ಭೂತವಾದಗಳೆರಡರ
ಅಪಾಯವನ್ನು ಬಿಪಿನ್ ಗಮನಿಸಿದರೂ ಹಿಂದುತ್ವವಾದಿಗಳು ಅವರನ್ನು ಗುಮಾನಿಯಿಂದಲೇ ನೋಡುತ್ತಾರೆ.
ನೆಹರೂ ಬದುಕಿನ ಭಿನ್ನ ಹಂತಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸುತ್ತಾ, ಅವರು ಮೂಲದಲ್ಲಿ ಮಾರ್ಕ್‌್ಸವಾದಿಯಾಗಿದ್ದು ನಂತರ ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಸಹವಾಸ ಅವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ತರುತ್ತದೆ ಎಂದಿದ್ದಾರೆ.
ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಗಳೊಂದಿಗಿನ ಅವರ ಒಡನಾಟವನ್ನು ಬಿಪಿನ್ ಕಟುವಾಗಿ ಟೀಕಿಸಿದರೂ,
ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯೋತ್ತರ ಭಾರತದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯುವಾಗ ನೆಹರೂ ಅವರಿಗೆ ಕೊಡುವ ಆದ್ಯತೆ
ಆಧುನಿಕೋತ್ತರವಾದಿಗಳ ಟೀಕೆಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿದೆ. ಈ ಎಲ್ಲ ಟೀಕೆ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳ ಆಚೆಗೂ ಇಡೀ ಜಗತ್ತು
ಕಂಡ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಜನಾಂದೋಲನವಾದ ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡಲು
ಸಾಧ್ಯ
ವಾಗಿದ್ದು ಬಿಪಿನ್ ಅವರಿಗೇ. ಆಯಾ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ವಿದ್ವತ್‌ ಉಳ್ಳವರು ಶಾಲಾ ಪಠ್ಯಗಳನ್ನು ಬರೆಯಬೇಕೆಂದು
ಅವರು ಒತ್ತಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ತಮ್ಮ ಕಿರಿಯ ಶಿಷ್ಯರಿಂದಲೂ ಬಿಪಿನ್ ಎಂದು ಮಾತ್ರ ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು
ಅವರು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದದ ಸುತ್ತ ಒಂದು ಸುತ್ತು
Tue, 08/19/2014
ಸೈಕಲ್ ಮೇಲೆ ಪುಸ್ತಕ ಹೇರಿಕೊಂಡು ಮನೆ ಮನೆಗೆ ಪುಸ್ತಕ ಮಾರಿದ ಗುಲ್ಬರ್ಗದ
ಪ್ರಭಾಕರ ಕಾಂತಾ ಅವರು ಸತ್ತಾಗ ಅವರ ಮನೆಯವರ ನೆರವಿಗೆ ಬರಲು ಮಿತ್ರರು ನಿರ್ಧರಿ
ಸಿದ್ದರು. ಅವರು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲು ಆಗಸ್ಟ್ 15ರಂದು
ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ ಸಭಾಂಗಣದ ತುಂಬಾ ಹರಡಲಾಗಿತ್ತು. ಕಾಂತಾ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚನೆಗಳು ಹರಿದವು.
ಹೀಗೆ ಮನೆ---, ಮಠ ಬಿಟ್ಟು ಜನರಿಗೆ ವಿಚಾರ ಮುಟ್ಟಿಸಬೇಕೆಂಬ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಕಲಿಸಿದ್ದಾದರೂ
ಯಾರು?
ಸಭೆ ಸಮಾರಂಭಗಳು ನಡೆಯುವ ಜಾಗಗಳಲ್ಲಿ ವೈಚಾರಿಕ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಮಾರುತ್ತಾ
ಮಾತಿಲ್ಲದೆ ಮೌನವಾಗಿ ತನ್ನ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುವ ಅಮೃತ್, ರೈತರ ಹೋರಾಟಕ್ಕಾಗಿ ಜೈಲುವಾಸ
ಅನುಭವಿಸುವ ಅನಸೂಯಮ್ಮ, ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಟೊಂಕಕಟ್ಟಿ ನಿಲ್ಲುವ ನೀಲಾ, ದೇವದಾಸಿ
ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆ ದುಡಿಯುವ ಭಾಗ್ಯಲಕ್ಷ್ಮಿ, ಪೌರ ಕಾರ್ಮಿಕರನ್ನು ಸಂಘಟಿಸುವ ದು.ಸರಸ್ವತಿ,
ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಪಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೋ ಕೂಗು ಇವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ
ಜನಮಾನಸದ ಸಂಕಟಗಳಿಗೆ ಮಿಡಿಯು ವಂತೆ ಮಾಡಿದೆ.
ಕಾವ್ಯವೆಂದರೆ ಕೋಗಿಲೆಯಂತೆ ಉಲಿದಾಡದೆ, ‘ಇಕ್ರಲಾ ವದಿರ್ಲಾ’ ಎಂದು
ಅಬ್ಬರಿಸಿದಾಗ, ‘ಕತ್ತಿ ಪರದೇಶಿಯಾದರೆ ಮಾತ್ರ ನೋವೆ, ನಮ್ಮವರೇ ಹದಹಾಕಿ ತಿವಿದರದು ಹೂವೆ’
ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ದನಿ ಮೊಳಗಿಸಿದಾಗ, ‘ಖಡ್ಗವಾಗಲಿ ಕಾವ್ಯ’ ಎಂದಾಗ,
‘ಬದುಕಿಗಾಗಿ ಕಲೆ’ ಎಂದು ಸಮುದಾಯ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಾಗ, ಅಲೆಮಾರಿಗಳಿಗೂ ಒಂದು ಸೂರು ಬೇಕೆಂದು
ಬಯಸುವಾಗ ಆಳದಲ್ಲಿ ಚಿಂತನೆಯೊಂದು ಹರಿದಾಡಿದೆ.
ರಾಜ ಮಹಾರಾಜರ ಗುಣಗಾನವೇ ಚರಿತ್ರೆಯಲ್ಲ, ಪಂಪ–ರನ್ನರು ಮೆರೆದದ್ದು
ಮಾತ್ರ ಕಾವ್ಯವಲ್ಲ, ಜನಪದರ ನಾಲಗೆಯಲ್ಲಿ ಕಾವ್ಯವಿದೆಯೆಂದು ಕಿವಿಗೊಟ್ಟು ಆಲಿಸಿದ ವಿದ್ವಾಂಸರನ್ನು
ವಿಚಾರವೊಂದು ಕೈಹಿಡಿದು ಮುನ್ನಡೆಸುತ್ತಿದೆ. ಸುಮಾರು 150 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ತಿಳಿದೋ ತಿಳಿಯದೆಯೋ
ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಜನ ಮೆಚ್ಚಿದ ಅಥವಾ ವಿರೋಧಿಸಿದ ಸಿದ್ಧಾಂತವೇ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದ. ಆ
ವೇಳೆಗಾಗಲೇ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದ ಸಮಾಜವಾದವನ್ನು ಆದರ್ಶದ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿಸದೇ ಅದನ್ನು
ಉತ್ಕರ್ಷಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ನಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ನ ಚಿಂತನೆಗಳು
ಜಗತ್ತಿನ ಚರಿತ್ರೆಯ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿನ ಮೇಲೆ ಹುಟ್ಟಿದ್ದವು. ಕೈಗಾರಿಕಾ ಕ್ರಾಂತಿ ತಂದೊ ಡ್ಡಿದ
ಸಾಮಾಜಿಕ ಪಲ್ಲಟಗಳು ಯೂರೋಪಿನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿತ್ತು.
ಆ ವೇಳೆಗಾಗಲೇ ಯೂರೋಪ್‌ನ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಏಷ್ಯಾ, ಆಫ್ರಿಕಾ, ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ
ವಸಾಹತುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಬಂದ ಸಂಪತ್ತಿನಿಂದ ಮೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ
ಪೈಪೋಟಿಯಿಂದ ಸದಾ ಜಗಳವಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಸುಲಿಗೆಯೇ ಆದರ್ಶವಾಗಿದ್ದ ಕಾಲ ಅದಾಗಿತ್ತು. ಸಂಪತ್ತಿನ
ಒಡೆತನಕ್ಕಾಗಿ ನಡೆಯುವ ಕಚ್ಚಾಟ, ಶೋಷಣೆ, ಅಸಮಾನ ಸಮಾಜ ಇದರ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ನ ಚಿಂತನೆ
ನಡೆದಿತ್ತು. ಶೋಷಿತರ ಪರವಾಗಿ ಆಲೋಚನೆ ಮತ್ತು ಹೋರಾಟಗಳೆರಡನ್ನೂ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ ಮತ್ತು ಏಂಗಲ್ಸ್‌
ಕಟ್ಟತೊಡಗಿದ್ದರು. ಆಲೋಚನೆಯ ತೀವ್ರತೆ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ಗಡಿಯನ್ನು ಮೀರಿ ಮನುಕುಲದ ಏಳಿಗೆಯನ್ನು
ಕುರಿತು ಚಿಂತಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ‘ಜಗತ್ತಿನ ಕಾರ್ಮಿಕರೇ ಒಂದಾಗಿ’ ಎಂದಾಗ ಧರ್ಮ,
ಭಾಷೆ, ದೇವರು, ಎಲ್ಲಾ ಗಡಿಗಳನ್ನು ಮೀರಲು ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದ ಬಹು
ಬೇಗನೆ ರಾಜಕೀಯ ಚಿಂತನೆಯಾಗಿ ರೂಪಪಡೆಯಿತು. ವಸಾಹತುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದದ
ವಿರುದ್ಧ ಕತ್ತಿ ಮಸೆಯತೊಡಗಿದವು. ಹಾಗಾಗಿ ರಾಜಕೀಯ ವೇದಿಕೆಯಾಗಿ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದ
ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರ ಅದನ್ನು ತಹಬಂದಿಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿತ್ತು.
ಆದರೆ ಯಾವುದೇ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ತಡೆಹಿಡಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದು, ಅದು ಪರಿಮಳದಂತೆ
ಹರಡುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದವೂ ಉತ್ತಮ ಸಾಕ್ಷಿ. ವಸಾಹತು ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗೆ
ಕೊಡಲಿಯಾಗಬಹುದೆಂಬ ಹೆದರಿಕೆಯಿಂದ ಬ್ರಿಟಿಷರು ತಡೆಗೋಡೆಯೊಡ್ಡುವ ನಿರಂತರ ಯತ್ನದಲ್ಲಿದ್ದರು.
ಮಾನವೀಯವಾದ ಚಿಂತನೆಗಳಿಗೆ ಪ್ರತಿರೋಧ ಈ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸದೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಬುದ್ಧನ
ವಿಚಾರಧಾರೆಯನ್ನು ದೂರ ತಳ್ಳಲಾಗಿತ್ತು. ಅಂತಹದೇ ಮತ್ತೊಂದು ವಿಚಾರಧಾರೆ ಒಳಹೊಕ್ಕಾಗ ಸ್ಥಾಪಿತ
ಮೌಲ್ಯಗಳಿಗೆ ಉಸಿರು ಕಟ್ಟಿದಂತಾಗಿದ್ದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ. ೧೯೨೦ರ ದಶಕದ ಹೊತ್ತಿಗೆ
ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವಾಗಿ ಭಾರತವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುವ ಮುನ್ನಾ ಆದರ್ಶದ ಅದರ ಕಂಪು
ಭಾರತವನ್ನು ತಲುಪಿತ್ತು. ಈ ಚಿಂತನೆ ಬಹುಶಃ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ನಷ್ಟೇ ಹಳೆಯದು.
ಏಕೆಂದರೆ ದಾದಾಭಾಯಿ ನವರೋಜಿಯವರು ಅವರ ಸಮಕಾಲೀನರಾಗಿದ್ದರು ಮತ್ತು ನೇರವಾಗಿ
ಅವರೆಲ್ಲೂ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ ಅಥವಾ ಏಂಗಲ್ಸರ ಹೆಸರನ್ನು ಹೇಳದಿದ್ದರೂ ಅವರು ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿಯೇ
ಆಗಿದ್ದರು ಎನ್ನುವುದು ಅವರ ಬರಹಗಳಿಂದ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ೧೯೩೦ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಜವಾಹರಲಾಲ್
ನೆಹರೂ, ಸುಭಾಷ್‌ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್‌ರಂತಹ ಕಟ್ಟಾ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿಗಳು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್
ಸೋಷಿಯಲಿಸ್ಟ್ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದ್ದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರ ಹಿನ್ನಡೆಗೂ
ಕಾರಣವಾಯಿತು.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಸಾಧಿಸಿದ್ದ ಹತ್ತಿ ಬಟ್ಟೆ ನೇಯ್ಗೆ ನಾಶವಾಗಿ
ಕೈಗಾರಿಕಾ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೇ ತೊಡಕಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಕೈಗಾರಿಕಾ ಕ್ರಾಂತಿ ಭ್ರಮೆಯೇ ಆಗಿತ್ತು. ಆದ್ದರಿಂದ
ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿ ವಿರುದ್ಧವಾದ ಕಾರ್ಮಿಕ ಹೋರಾಟ-ಕ್ಕಿಂತ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಿರುದ್ಧದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟವೇ
ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ಗೆ ಮುಳುವಾಗಿತ್್ತು. ಗಾಂಧಿ ನೆಲೆಯ ಅಹಿಂಸಾ ಹೋರಾಟ ಶಸ್ತ್ರಸಜ್ಜಿತ
ಹೋರಾಟಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗತೊಡ ಗಿತು. ಗಾಂಧಿ ಹೋರಾಟದ ಮಾರ್ಗಗಳೆಲ್ಲವೂ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಕ್ಕೆ
ವಿರುದ್ಧವೇ ಆಗಿದ್ದವು.
ಇನ್ನು ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರು ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದವನ್ನು ನಂಬಿದ್ದರೂ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿಗಳನ್ನು
ನಂಬಲಿಲ್ಲ. ಜಾತಿ ನೆಲೆಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಆ ಕಾಲದ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿಗಳ ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ದಲಿತ ಸಮಸ್ಯೆಗಿಂತ ಅದನ್ನು ಕಾರ್ಮಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ ನೋಡಿದ್ದರು. ಅದೇ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರು
ಕಾರ್ಮಿಕರನ್ನು ದಲಿತರಾಗಿ ಕಂಡರು. ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದ ಬೂರ್ಜ್ವಾ,- ಪ್ರಾಲಿಟರೇಟ್,
ಫ್ಯೂಡಲಿಸಂ ಇಂತಹ ಅರ್ಥವಾಗದ ಪದಗಳ ಬಳಕೆ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರಿಂದ ದೂರವೇ ಉಳಿಯುವಂತೆ
ಮಾಡಿತು. ಆದರೂ ಭಾರತದ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಕ್ಷದ ಏಳು ಬೀಳನ್ನು ನೋಡಲು ಹೊರಟರೆ ಎಸ್.ಎ.ಡಾಂಗೆ,
ಎಂ.ಎನ್.ರಾಯ್, ನಂಬೂದರಿಪಾಡ್, ಜ್ಯೋತಿ ಬಸು ಇವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೆನೆಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದ ಭಾರತದ ಬದುಕನ್ನು ರೂಪಿಸಿದೆ ಎಂದರೆ ಕೆಲವರು ಗುಮಾನಿಯಿಂದ
ನೋಡಬಹುದು. ಆದರೆ ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅಂತಹವರು ‘ಭಾರತದ ಪ್ರಥಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮ’ ಕೃತಿಯನ್ನು
ಬರೆದಾಗ ಇಂತಹ ಆಲೋಚನೆ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತು. ಹೊರಗಿನ ಚಿಂತನೆಗಳಿಗೆ ಬಂಗಾಳದ ವಿದ್ವಾಂ ಸರು
ಉಳಿದ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗಿಂತ ಮೊದಲು ಸ್ಪಂದಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಟ್ಯಾಗೋರರು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯನ್ನು
ಪ್ರಶ್ನಿಸುವಷ್ಟು ವಿಶಾಲ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಅದೇ ರೀತಿ ಹಿಂದಿ ಸಾಹಿತ್ಯದ
ಪ್ರೇಮ್‌ಚಂದರಿಗೆ ಮಧ್ಯಕಾಲೀನ ಸಮಾಜದ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೆರೆಹಿಡಿಯಲು
ಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು.
ಕನ್ನಡ ನಾಡಿಗೆ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದ ಮುಂಬೈ ಕರ್ನಾಟಕ ಇಲ್ಲವೇ ಕೇರಳದ ಕಡೆಯಿಂದ
ಪ್ರವೇಶವನ್ನು ಪಡೆದಿರಬೇಕು. ೧೯೩೦ರ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲೇ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ನೇಕಾರರ ಹೋರಾಟ,
ಕೃಷಿ ಕೂಲಿಕಾರ್ಮಿಕರ ಹೋರಾಟ ನಡೆದದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕಿಸಾನ್ ಸಭಾದ ಭಾಗವಾಗಿ ರೈತ ಹೋರಾಟಗಳು
ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಆರಂಭವಾಗಿವೆ. ಉಪಾಧ್ಯಾಯ ಸೋದರರು, ದಕ್ಷಿಣ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕಕ್ಕಿ ಲ್ಲಾಯ,
ಸಿಂಪ್ಸನ್, ಕೆ.ಆರ್. ಶ್ರೀಯಾನ್‌ರನ್ನು ನೆನೆಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಕರ್ನಾಟಕದ ಎಡಪಂಥೀಯ
ಕಾರ್ಮಿಕ ರೈತ ಹೋರಾಟಗಳನ್ನು ಸಂಘಟಿಸುವಲ್ಲಿ ಎಂ.ಎಸ್.ಕೃಷ್ಣನ್, ಸೂರ್ಯನಾರಾಯಣ ರಾವ್,
ಎಂ.ಎಚ್.ರಾಮರಾವ್ ಇವರ ಪಾತ್ರ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ. ಕೋಲಾರದ ಗಣಿಯಿಂದಾಗಿ ಆರಂಭದ ದಿನಗಳಿಂದ ಕಾರ್ಮಿಕ
ಹೋರಾಟ ಅಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು ಬಂದಿದೆ. ಇಷ್ಟಾಗಿಯೂ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಎಡಪಂಥೀಯ ಹೋರಾಟ ಸಾಮಾಜಿಕ
ಕಾಳಜಿಗಾಗಿ ಹೋರಾಡುವ ಚಳವಳಿಯ ರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದಿದೆಯೇ ಹೊರತು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವಾಗಿ ಚುನಾವಣಾ
ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧವಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಆಗಾಗ್ಗೆ ತನ್ನ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದಿದೆಯಾದರೂ ತನ್ನ ಪ್ರಖರ
ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ತಕ್ಕುದಾಗಿ ಅದು ಎಂದೂ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲಾ ಎಡಪಂಥೀಯ ಹಾಗೂ
ಪ್ರಗತಿಪರ ಹೋರಾಟಗಳಿಗೆ ತಾಯಿಬೇರು ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದವಾಗಿದೆ. ಅಂದರೆ ಎಲ್ಲರೂ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ನ
ವಿಚಾರಧಾರೆಗಳನ್ನು ಓದಿ, ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಎಂದಾಗಲೀ, ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರಿಂದ ತರಬೇತಿ
ಪಡೆದಿದ್ದಾರೆ ಎಂದಾಗಲೀ ಅರ್ಥವಲ್ಲ, ಅದು ಮೌಖಿಕ ವಾಗಿಯೂ ಪರಂಪರೆಯಾಗಿಯೂ ಹರಿದುಬಂದಿದೆ. ಎಷ್ಟೋ
ಬಾರಿ ಶೋಷಣೆಯ ವಿರುದ್ಧ ನಿಲ್ಲಬೇಕೆಂಬ ಮೂಲ ಅರ್ಥ ಮಾತ್ರವೇ ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿದಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಶೋಷಣೆ
ಯಾರಿಂದ ಹೇಗೆ ಆರಂಭವಾಯಿತೆಂಬುದನ್ನು ಅರಿಯುವಾಗ ಸೋಲುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳೂ ಇರುತ್ತವೆ.
ನಲವತ್ತು ಐವತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಬಗಲಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚೀಲ ತಗುಲಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು,
ಗಡ್ಡಧಾರಿಯಾಗಿ ಇರುವ ಯುವಕರನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿಯೆಂದು
ಗುರುತಿಸ ಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರು ನಿರುದ್ಯೋಗಿಗಳಾಗಿದ್ದರೂ ಕ್ರಾಂತಿಯ ಕುರಿತು ಕನಸು
ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರು.
ಈಗ ನಿರುದ್ಯೋಗಿ ಯುವಕರಾಗಿದ್ದರೂ ಅವರು ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿಗಳಾಗಿಲ್ಲ.
ದಲಿತ ಚಳವಳಿ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಆರಂಭಗೊಂಡಾಗ ನಾಯಕರಲ್ಲಿ ಹಲವರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಚಳವಳಿಯಿಂದ
ಬಂದವರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಗುರುತಿಸುವಷ್ಟೇ ಗುರುತರವಾಗಿ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ನ
ವಿಚಾರಗಳೂ ಕಾರಣವಾಗಿವೆ. ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ನಿರಂಜನ ಮುಂತಾದ ಪ್ರಗತಿಶೀಲ ಲೇಖಕರು
ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಪ್ರಕಟವಾಗಿ ತರುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದರು. ನವ್ಯ ಕಾಲದ ಸಾಹಿತ್ಯದ
ಮೇಲೆ ಸಮಾಜವಾದದ ಪ್ರಭಾವ ಹೆಚ್ಚಾಗಿಯೇ ಕಾಣಬಂದರೂ ರೈತಹೋರಾಟವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದ ಕ್ರಮ
ಮೆಚ್ಚುವಂತಹದೇ. ಲಂಕೇಶರು ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನೇ ಪ್ರತಿಭಟನಾ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿ ರೂಪಿಸಿದರು.
ಇನ್ನು ಮಹಿಳಾ ಚಳವಳಿಗಳು, ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಸುಧಾರಣಾ ಚಳವಳಿಗಳಾಗಿದ್ದವು.
ಪುರುಷರ ಬೆಂಬಲದಲ್ಲಿ ನಡೆದಿವೆ. ಕಳೆದ ಐವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಿಳಾ ನಾಯಕತ್ವ ಪ್ರತಿಭಟ ನಾತ್ಮಕ
ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ
ಗಮನಿಸಿದರೂ ಸಮಾನ ಕೂಲಿಗಾಗಿ ಆರಂಭ ವಾದ ಮಹಿಳಾ ಚಳವಳಿ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದದ
ನೆಲೆಯಲ್ಲೇ ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇ ಆಗಿದೆ. ಪಕ್ಷದ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿರಲಿ, ಎನ್‌ಜಿಒ ಆಗಿರಲಿ ಶೋಷಣೆಯ ವಿರುದ್ಧದ
‘ಕೆಂಪು’ ಹೋರಾಟವೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ.
ನಮ್ಮ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕುಟುಂಬದಿಂದ ಬರುವ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಹೋರಾಟದಂಥ ಪದಗಳಿಂದಲೂ ದೂರ ಉಳಿಯಲು
ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಮೆರವಣಿಗೆ ಹೋದರೆ ಅದನ್ನು ಅವಮಾನವೆಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ, ಆ
ಹೋರಾಟದಿಂದ ಸಿಗಬಹುದಾದ ಲಾಭವೆಲ್ಲವೂ ಅವರಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಅವರು ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ
ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಹಿಂಜರಿಯುತ್ತಾರೆ.
ಅವರು ಮಹಿಳೆ ಮೇಲಿನ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸದಿರಲೂ ಇದೇ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.
ಮಹಿಳಾ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ಕೂಲಿ ಮಾಡುವ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ದೃಢವಾಗಿ ಖಚಿತವಾಗಿ
ಮಾತನಾಡಬಲ್ಲರು. ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ನಾಯಕತ್ವ ಬೇಕಾಗಿರುವ ಈ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ. ಜನಪರವಾಗಿ ಯೋಚನೆ
ಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದ ತಂದುಕೊಡಬಲ್ಲದು ಎಂದು ಹೇಳಲು ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಚಳವಳಿಯಲ್ಲಿ
ಭಾಗಿಯಾಗಿರುವ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಓದು ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ
ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರ ಆಲೋಚನೆಗೆ ಹಚ್ಚಬಹುದಾದರೂ ಚಳವಳಿ ಅವಳಲ್ಲಿ ನಾಯಕತ್ವದ ಗುಣವನ್ನು
ತಂದುಕೊಡುತ್ತದೆ.
ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದವನ್ನು ತರಾಟೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳೂ ನಿರಂತರವಾಗಿ
ಬರುತ್ತಲೇ ಇವೆಯಾದರೂ ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ ಮತ್ತು ಏಂಗಲ್ಸರ ವಾದದ
ಮುಂದುವರಿಕೆಯಾಗಿಯೇ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ. ತಾನು ಭಿನ್ನವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತೇನೆಂದು ಭಾವಿಸಿದವರ
ಬರವಣಿಗೆಗಳೂ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದದ ಉಪ ಉತ್ಪನ್ನಗಳೇ ಆಗಿವೆ. ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಅಸಹಜವೆಂದು
ವಾದಿಸುತ್ತಾ ಧರ್ಮ, ದೇವರು, ಜಾತಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಆದರ್ಶವನ್ನು ಕಂಡವರೂ ತಮಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆ
ನ್ಯಾಯ ಅನ್ಯಾಯಗಳ ಬಗೆಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಎಂದೋ ಎಲ್ಲೋ ಕಲಿತ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಮುಂದಿಡುತ್ತಾರೆ.
ಈ ಆದರ್ಶ, ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಮೀಸಲಾಗದೆ ಕಲೆಯಲ್ಲೂ ಹೆಚ್ಚು
ಅರ್ಥವತ್ತಾಗಿಯೇ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಜಮೀನ್ದಾರಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು, ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯ
ಅಹಂನ್ನು ಒಡೆ ಯುವುದು ಭಾರತೀಯ ಚಲನ ಚಿತ್ರಗಳ ಪ್ರಮುಖ ವಿಷಯಗಳಾಗಿವೆ. ಕನ್ನಡದ ‘ಸಂಪತ್ತಿಗೆ
ಸವಾಲ್‌’, ಹಿಂದಿಯ ‘ಮದರ್ ಇಂಡಿಯಾ’ ಸಿನಿಮಾಗಳು ಜಮೀನ್ದಾರಿಕೆಯ ವಿರುದ್ಧದ
ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳೇ ಆಗಿವೆ.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಂತರ್ಗತವಾಗಿ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮ ಬದುಕುಳಿದಿದ್ದರೆ ಅದರ
ಮುಂದುವರಿಕೆಯಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದ ಸ್ವೀಕೃತವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಅದು ಕಾಲಕ್ಕೆ
ತಕ್ಕಂತೆ ಪರಿಷ್ಕರಣೆ ಆಗಿದೆ. ಈವ ರೆಗೆ ಸರ್ಕಾರ ತಂದ ಸುಧಾರಣಾ ನೀತಿಗಳಲ್ಲಿ
ಪ್ರಗತಿಪರವಾದ ಕಾನೂನುಗಳು ಜಾರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಮಾನವೀಯ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಬದ್ಧತೆ ಕಾರಣ.
ಪ್ರಗತಿಪರ, ನಾಸ್ತಿಕ, ಸಂಪ್ರದಾಯ ವಿರೋಧಿಗಳೆಂಬ ಗುಮಾನಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು
ಗುರುತಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಹುಸಿಮುನಿಸು ಬಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲರೂ ಆತ್ಮವಿಮರ್ಶೆ
ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ.
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ